Είναι τα άτομα που όταν η απόσταση μικραίνει, αισθάνονται να απειλείται ο χώρος τους, να κινδυνεύει η ανάγκη τους για ανεξαρτησία και ακεραιότητα και αμύνονται όσο μπορούν. Αναπτύσσουν έτσι το φόβο του να πλησιάσουν τον άλλο. Αν σήμερα φαίνεται πως έχουν μαζί σου μια καλή σχέση, αύριο ανεξήγητα και απότομα θα απομακρυνθούν. Δεν γνωρίζουν με σαφήνεια τι συμβαίνει στον άλλο, κάτι που μαθαίνει κάποιος μόνο αναπτύσσοντας οικειότητα, προσέγγιση και αγάπη.
Και επειδή η συναισθηματικότητα δημιουργεί ανασφάλεια, επιδιώκουν την καθαρή λογική γνώση που τους εξασφαλίζει κάτι όπου μπορούν να στηριχθούν.
Σε κάθε πλησίασμα με συναισθήματα αγάπης κινδυνεύει το Εγώ, η ατομικότητα και η ανεξαρτησία τους τόσο περισσότερο όσο πιο αποκαλυπτικοί είναι προς τους άλλους.
Πως θα μπορέσουν λοιπόν τα άτομα αυτά να εκφράσουν στον άλλο την αυξημένη επιθυμία τους για προσέγγιση και συναλλαγή, για τρυφερότητα και αγάπη και κυρίως για σεξουαλική επαφή. Τους λείπει η χρυσή τομή στις διαπροσωπικές σχέσεις. Για αυτό κάνουν σχέσεις με άτομα ουσιαστικά κατώτερα που δεν τους αξίζουν (για να μπορεί να πατάει σε αυτό η αμφισβήτηση),η σχέσεις που θα μπορούν κάποια στιγμή να διαλύσουν χωρίς μεγάλο κόστος η ταυτόχρονες τριγωνικές σχέσεις όπου οι άλλοι κρατάνε ο ένας τον άλλο μακρύτερα. Με όλα αυτά προστατεύονται από τον κίνδυνο να φανεί η αδεξιότητα και η απειρία τους σε συναισθηματικά θέματα όπως και από τον κίνδυνο να αγαπήσουν.
Εξ αιτίας της απομόνωσης της σεξουαλικότητας από το συναισθηματικό κόσμο, η ενόρμηση βιώνεται ξεχωριστά. Παρ΄ όλο τη λογικευμένη θέληση για επαφή δεν υπάρχει τρυφερότητα και ερωτισμός, ούτε υπολογίζονται οι ανάγκες του συντρόφου, παρά μόνο ο προσωπικός στόχος. Προτιμάει να πληγώνει τον άλλο σε στιγμές που εκείνος είναι τρυφερός, γελοιοποιώντας την στάση του. Εάν ο σύντροφος αποχωρήσει σε εσωτερικό επίπεδο ο σχιζοειδής χαραχτήρας το νιώθει σαν θρίαμβο.
Έτσι λοιπόν μεταβιβάζονται στον σύντροφο, ανεπεξέργαστα συναισθήματα θυμού, μίσους και εκδίκησης, τα οποία αρχικά αφορούν άτομα τα οποία έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην παιδική κυρίως ηλικία.
Γενικότερα ο μηχανισμός είναι περίπου ο εξής: Εφ όσον δεν έχω την δυνατότητα να αγαπηθώ, καταστρέφω μόνος μου αυτό που δεν μπορώ να κρατήσω, ώστε να είμαι αυτός που δρα και όχι αυτός που υφίσταται. Του είναι λιγότερο οδυνηρό να απομακρύνει τον άλλο παρά να υποστεί μια πιθανή εγκατάλειψη. Ταυτόχρονα δοκιμάζει τους συντρόφους του (ασυνείδητα) βάζοντας τους σε συνεχείς δοκιμασίες (αν συνεχίσει να με αγαπάει, παρά όλα αυτά , σημαίνει πως με αγαπάει πραγματικά(;)
Έτσι ο σχιζοειδής χαραχτήρας δυσκολεύεται να τολμήσει μια διαρκή συναισθηματική σχέση. Προτιμάει σχέσεις αδελφικές η φιλικές που βασίζονται περισσότερο στα κοινά ενδιαφέροντα παρά στην φυσική έλξη των δύο φύλλων.
Κατά τη συναναστροφή με σχιζοειδή άτομα λοιπόν είναι σημαντικό να γνωρίζει κανείς ότι η επιθετικότητά τους μπορεί να σημαίνει και μια προσπάθεια απόκτησης εύνοιας.
FRITZ RIEMANN
8 σχόλια:
ΚΙ ΟΤΑΝ ΑΓΑΠΑΣ ΕΝΑΝ ΤΕΤΟΙΟ ΑΝΘΡΩΠΟ ΤΙ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ;
Νομίζω ότι χρειάζεται με ειλικρίνεια να αναρωτηθείς για τα δικά σου κίνητρα, ποιο είναι το δευτερεύον όφελος αυτής της αγάπης, ποια πλευρά του σεναρίου της ζωής σου ερμηνεύει και το κυριότερο ίσως από τι σε κρατάει μακριά. Ο έρωτας είναι τυφλός η αγάπη όχι. Ο έρωτας όσο διαρκεί, ζει σε ένα διεσταλμένο παρόν, η αγάπη έχει παρόν και μέλλον. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον άλλο, όσο και αν κρυφά μέσα μας το επιθυμούμε, δεν μπορούμε ούτε καν να τον βοηθήσουμε ακόμα και όταν εμφανώς καταστρέφεται, αν δεν θέλει ο ίδιος.
Η επιθυμία δύσκολα αναστέλλεται από τις λογικές παραινέσεις, για αυτό όσο κρατάει η επιθυμία και οι προσωπικές ανάγκες που την γέννησαν, εμείς κάνουμε αυτό που υπόσχεται ικανοποίηση, αγνοώντας τις συνέπειες που θα εμφανιστούν σε βάθους χρόνου.
Διαβασα το κείμενο του Riemann και πραγματικά έχω συγκλονιστεί, αναγνωρίζοντας σχεδόν σε όλο το κείμενο αντιδρασεις και συμπεριφορές κάποιου πολυ αγαπημένου μου προσώπου, του οποιου η συμπεριφορά φαινεται πραγματικά αλλοπρόσαλλη και ανεξήγητη...
Δεν ειμαι ψυχίατρος και φυσικά ουτε τολμω να μπω στη διαδικασία διάγνωσης. Δεν ξέρω καν να πω αν ο φίλος για τον οποιο μιλάω, ανήκει στην κατηγορία του σχιζοειδους, αν και ξαναλέω οτι οι συμπεριφορές του είναι πανομοιότυπες με αυτες του κειμενου.
Ομως, ειναι πραγματικά πολυ επίπονο οταν αγαπάς έναν τέτοιον άνθρωπο, διότι καποια στιγμή πρέπει να αποφασίσεις οτι δεν μπορεί να σού δώσει τιποτα σε συναισθηματικό επίπεδο (αν και πιστεύω οτι μεσα του νιωθει, απλα ειναι αδυνατον να εκφραστει) και οτι δεν προκειται μια σχέση σαν αυτη να ευοδώσει σε επίπεδο ¨δωσε-παρε¨ διότι σ αυτο το θέμα ειναι μόνο το δωσε...
Κανεις μέσα σε μια τέτοια σχεση πρέπει να αποδεχτεί μέσα του οτι θα δινει μονο και οτι η αγαπη του για το σχιζόειδές άτομο θα πρέπει να ειναι περαν καθε εγωισμου και διάθεσης να λαβει πισω πράγματα...Πρέπει να ειναι τελειως ανιδιοτελής...
Πράγμα πολυ πολυ δυσκολο, γιατι εχουμε όλοι ανάγκη να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε πισω...
Και ακόμα και αν αποφασίσουμε οτι δεν έχουμε να ¨κερδισουμε¨κατι συναισθηματικά, βρίσκω τρομακτικά επίπονο να εγκαταλείψω την προσπάθεια...
Γι αυτο και δεν εγκαταλείπω με τον φίλο μου...Ομως ειναι ματαιο...
Alexandra γειά σου, η ζωή είναι δική μας το ίδιο και οι επιλογές μας. Δεν έχει σημασία τι λέει η τι θα έκανε ο οποιαδήποτε άλλος αλλά τι θέλεις να κάνεις εσύ και πόσο. Μια σχέση δεν χρειάζεται πάντα να είναι ολοκληρωτική, οριόθέτησε τι αντέχεις και τι όχι δεν γίνεται να σώσουμε τον κόσμο ούτε να αλλάξουμε τους άλλους, μόνο για μας αποφασίζουμε.
Και μια δεύτερη σκέψη, γιατί διαλέγω ένα άτομο που δυσκολεύεται να δώσει, μήπως γιατί κατα βάθος δεν αντέχω να πάρω παραπάνω, άσχετα με αυτά που λέω; Από ποιά αλήθεια μου, με κρατάει μακριά μια δύσκολη σχέση; Γιατί με ελκύει το μάταιο.
Εσύ αποφασίζεις.
Στην διάθεσή σου για διάλογο.
Χάρηκα που με διαβάζεις.
Βρήκα πολυ ενδιαφέρον το blog σου. Πολλα απο τα αρθρα που έχεις κανει post ειναι τοσο ακριβή και περιγράφουν σκεψεις που ολοι έχουμε αλλα δυσκολα συζητάμε.
Εχω σκεφτεί πολλές φορές, τι ειναι αυτο που με τραβάει σε μια τετοια κατάσταση. Ενας ανθρωπος που εξαφανίζεται ξαφνικά, που δεν συνδεεται συναισθηματικά, δεν μπορει να σου δωσει σχεδον τιποτα...Αρα, τι ειναι αυτο που με τραβαει ?
Οχι δεν ειναι το οτι δεν αντεχω να παρω πισω πράγματα. Το αντιθετο θα έλεγα. Ειμαι πολυ συναισθηματική και μεγαλωμένη με πολυ αγαπη και καλοπροαίρετη στάση απεναντι στους ανθρωπους και τα πράγματα. Μου ειναι βασικό να νοιάζομαι για τους ανθρωπους που αγαπαω και να δινομαι, οπως μού ειναι και πολυ βασικο να ανταποκρίνονται κι εκεινοι σ αυτο το νοιάξιμο.
Στην περίπτωση αυτη ομως, ειναι βαθύτερο. Νομιζω οτι ισως η παγιδα που εχω πεσει ειναι μεγαλύτερη...Στην αρχη νομιζα οτι ηταν καθαρά εγωιστικό. Μαθημενη να καταφέρνω ό,τι βαζω στοχο, ελεγα μεσα μου οτι 'δεν μπορεί, θα τον καταφέρω να ανταποκριθεί'. Ομως ο καιρός έχει περάσει (και ειναι πολυς καιρος, εχουμε υπαρξει φιλοι για χρονια, εχουμε χαθει, εχουμε ξαναβρεθει, εχω υπαρξει μεσα σε σχεσεις αλλες, εκεινος παραμενει καπου γυρω, εχουμε υπαρξει ζευγάρι, εχουμε απομακρυνθει, ομως ο,τι και να εχει γινει, δε φαινεται να μπορουμε να σταματησουμε να βλεπομαστε) και τα συναισθήματά μου βαθαίνουν. Νοιάζομαι πολυ για τον άνθρωπο, περαν του εγωιστικου συναισθήματος πια. Και τελικά ανακαλύπτω οτι η παγίδα που έχω πεσει, ειναι η εξης. Δεν μπορώ να αποδεχτώ οτι έχω να κανω με εναν ανθρωπο βαθύτατα προβληματικό στο κομματι 'συναισθημα, σχεση, αγαπη, δοσιμο, νοιαξιμο, συνδεση' και αυτο δεν ειναι δικό μου λαθος. Συνηθως, για κατι που δεν μου παει καλα, κατηγορώ τον εαυτο μου οτι δεν προσπαθησα αρκετα, οτι δεν εξαντλησα τις προσπαθειες, οτι ισως θα έπρεπε να εχω προβλέψει καποια πράγματα, ισως θα έπρεπε να φερθω αλλιως.
Εδω ομως εχω κανει τα παντα. Εχω υπάρξει υπομονετική, δειχνω κατανοηση, δεν κατακρινω τη σταση του. Και οσο βλέπω οτι κανω πράγματα,τοσο φτανω πιο κοντα στο να δεχτω οτι υπαρχει προβλημα περαν της δικής μου επιδρασης πανω του. Οτι δηλαδή ετσι ηταν και πριν με γνωρίσει και φυσικα δεν ειναι απαραίτητο να αλλαξει αυτο επειδη γνωρισε εμενα.
Υπάρχουν βεβαια φορές που δεν μπορω να κρατηθώ. Το αστειο ειναι οτι τοτε βρισκομαι υπολογη, γιατι 'δεν τον καταλαβαινω'. Μπορει δηλαδή να εξαφανίζεται για εβδομάδες, να κλεινεται στον εαυτό του. Αν δεν κανω καποια προσπαθεια να τον αναζητήσω τοτε ειμαι υπολογη γι αυτο διοτι 'δεν μπορεις να φερεσαι οπως σου φερονται, καθώς εχεις δικη σου προσωπικότητα και αν τελικά κανεις ο,τι κανω, αυτο σημαινει οτι η σταση σου καθορίζεται απο εμενα, αρα δε με αγαπας πραγματικά' οπως χαρακτηριστικά λεει
Φυσικά ολα αυτα ειναι αμυνες. Το καταλαβαίνω αυτο. Οσο πιο πολυ πλησιάζω τοσο μεγαλώνουν οι άμυνες. Οσο απομακρύνομαι, τοσο αυξάνεται η διάθεση κριτικής και υποτιμησης απο την μεριά του.
(συνεχιζεται σε δευτερο σχολιο)
Αναρωτιέμαι πολλες φορές, πως ειναι δυνατον να ειμαι ευχαριστημενη με αυτα που μου δινει. Η αληθεια ειναι οτι δεν ειμαι. Και μεσα μου ξερω οτι η σχεση αυτη δεν μπορει να ζησει στο μέλλον γιατι η συντροφικότητα θελει δυο και οχι εναν. Η ζωη θα φερει ισως προβλήματα τετοια στο μέλλον, που αν και οι δυο δεν στηριζουν ο ενας τον αλλον, τοτε δεν υπαρχει περίπτωση να προχωρήσουν μαζι.
Απλα το συναίσθημά μου ειναι πολυ βαθυ, ειναι περαν του έρωτα νομιζω πια, και κανει ακομα πιο δυσκολη την αποφαση να αφησω την κατάσταση να φυγει απο τα χερια μου. Και ειναι και περα απο καθε 'τακτική' διοτι αυτες οι προσωπικότητες δεν χαμπαριάζουν απο τακτικές. Εδω δεν εχουμε να κανουμε με εναν ανθρωπο που πχ θα αδιαφορήσεις για λιγο και θα έρθει τρεχοντας πισω σου. Ουτε με καποιον που θα του μιλησεις για τα αισθήματά σου και θα εκτιμήσει την κουβέντα. Μιλάμε για έναν άνθρωπο που για να σε αγκαλιάσει, θα πρέπει να το συνδεσει ισως και με την πιο σημαντική στιγμή στη ζωή του. Και πιστευω οτι η μονη λυση εδω ειναι να του δειξεις την αγάπη σου και ο,τι γινει. Ο,τι και να σου λεει, ο,τι και να ακους, να αδιαφορείς και να συνεχισεις να τον δεχεσαι αδιαπραγμάτευτα. Αν αυτο σημαινει οτι αποτυγχάνεις, τοτε πηρες το ρισκο. Το πήρες ομως το ρισκο, γιατι επέλεξες εσυ πρωτα απο ολα οτι θελεις να ακολουθήσεις το συναίσθημά σου.
Η παγιδα ειναι οτι δεν μπορω με τιποτα να αποδεχτω οτι αυτο μπορει να μην σημαινει και τιποτα, καθώς υπαρχει η πολυ μεγαλη πιθανότητα να μην εκδηλωθει ποτε πληρως. Αντιθετως να κανει πισω χωρις να παραδεχτει οτι νιώθει το ο,τιδηποτε.
Παρολα αυτα, δεν μπορώ να μην εχω βαθια συναισθηματα αγαπης. Εχεις δικιο, οριζουμε τι αντεχουμε και τι οχι. Μαλλον το αντεχω ακομα.
Αυτο που δεν έχω λυσει ακομα ειναι πως του μιλάω για τα συναισθηματά μου χωρις να το βαλει στα ποδια.
Αλεξάνδρα
Αλεξάνδρα στέκομαι στο τελευταίο που λες, πολλές φορές δεν μπορούμε να έχουμε κάτι όπως ακριβώς το θέλουμε. Αφού τον αποδέχεσαι και θέλεις την ασταθή και ευμετάβλητη συμεριφορά του, δεν χρειάζερται να του μιλάς για τα συναισθήματά σου. Είναι σαν να φοβάται κάποιος τις αράχνες και να του μιλάς συνεχώς για αυτές.
Κράτα την παρέα του με τον τρόπο που που στην δίνει.
Τα ξαναλέμε.
Αλεξάνδρα διαβάζω το άρθρο σου και βλέπω την μου σταση στην δική μου παρόμοια κατασταση
Πιστεύω πως τίποτα δεν είναι τυχαίο ούτε το συναίσθημα σου για αυτόν ούτε το ότι τον αγάπησες τοσο ώστε να τον καταλάβεις και να του σταθείς μόνο με την αυθεντικότητα της στάσης σου
Σε χρειάζεται και για αυτό γυρνάει σε σένα όσος χρόνος και αν περασει αφού χαθείτε αυτος είναι στον κόσμο του αλλά κάπου εκεί μέσα χτίζεις εσύ την προσωπικοτητα του δεν είναι εύκολο το γνωρίζω θελει υπομονή ανεκτικότητα και πολλά αλλά τα οποία εκφράζουν την σημασία της λέξεως αγάπη ..
Δημοσίευση σχολίου