1η Αλήθεια

Υπάρχουν  άνθρωποι που συνεχώς κλαίγονται, δηλώνουν ανικανοποίητοι, αλλά σπανιότατα αναγνωρίζουν πια είναι η γνήσια ικανοποίηση που τους λείπει. Αν τους έφερνες ξανά στην αρχή της ζωής τους, με την εμπειρία που έχουν τώρα, πάλι δεν θα άλλαζαν πορεία. Καλλιεργούν μια ηδονική γκρίνια, που διαστροφικά καλλιεργούν μεγαλώνοντας, επιμένουν στην ψεgardenυτοθεωρία πως τα νιάτα είναι μια φορά, πως έχασαν το τρένο, πως τώρα πια είναι αργά, πως …τώρα πια, ποιός θα με θέλει και έτσι γραπώνονται σε όποιο ανίερο κλαδάκι για να σωθούν. Οι άνθρωποι είναι ανικανοποίητοι γιατί δεν ξέρουν αυτό που λείπει από την ψυχή τους, ακόμα καλύτερα αποφεύγουν να δουν αυτό που ήδη έχουν, μια και θα τους καταλογίσει ευθύνη, θα πρέπει να υποψιαστούν πως έχουν οι ίδιοι πρόβλημα, φαντάζονται διάφορα αλλά δεν εντοπίζουν το αληθινό, ελάχιστοι αντιστέκονται σε αυτό, για τούτο και ελάχιστοι ομορφαίνουν μεγαλώνοντας, ζω σημαίνει κερδίζω με τον καιρό την προσωπικότητά μου. Τίποτα δεν επαρκεί όταν αυτό που αρκεί, είναι στα μάτια μας λίγο.

Μπροστά στην ομορφιά και στο μεγαλείο ενός ηλιοβασιλέματος, η χαμηλή αυτοεκτίμηση σκύβει και άλλο, ντροπιασμένη και θυμωμένη, γιατί  όλα λειτουργούν σε άρση προς τα πάνω, το ωραίο βίαια μας κάνει να επιστρέφουμε στα παραμύθια των παιδικών μας χρόνων και στην ασφάλειά τους και η σύγκριση με το ανασφαλές τώρα μας λυγίζει και μας παίρνουν τα δάκρυα και δεν ξέρουμε γιατί κλαίμε, νομίζουμε από υπέρμετρη αισθητική ευαισθησία, τόση είναι η παραπλάνηση, ενώ απλά δεν το αντέχουμε η καλύτερα δεν αντέχουμε την σύγκριση. Σχεδόν πάντα συγκρίνουμε αυτό που είμαστε και η αντιπαραβολή αυτή είναι ένα ψυχικό βασανιστήριο γιατί τα κριτήρια και οι φιλοδοξίες μας είναι κατά κανόνα εγωιστικά, έτσι η ομορφιά, μας εκμηδενίζει και μας κάνει να συνειδητοποιούμε όχι την σκοτεινή αλλά την γκρίζα και μίζερη πλευρά της ζωής μας.

Ο ταπεινός πάλι δεν έχει καιρό και διάθεση να ασχολείται συνεχώς με την εικόνα του, το πως τον κρίνουν οι άλλοι και τα ανακυκλούμενα αρνητικά συναισθήματά του, ο ταπεινός χαίρεται το παρόν και κατανοεί όσα του προσφέρονται. Είναι μεγάλη νίκη να τραβάμε την κουρτίνα του εαυτούλη μας και να κοιτάμε τα έξω τοπία, τον άλλο όπως είναι, το άλλο όπως είναι όχι σε σύγκριση με εμάς. Οι συγκρίσεις μας πλημμυρίζουν πόνο, μας κάνουν να αισθανόμαστε ότι δεν την αξίζουμε τούτη την ομορφιά.

Συνεχίζεται…

1 σχόλιο:

Mary P είπε...

δεν κατάλαβα, χρυσό μου σε τι αναφέρεσαι.