…οι έρωτες δεν τελειώνουν, δεν αποτυγχάνουν οι λαχτάρες των ανθρώπων,
οι σχέσεις ναι καμιά φορά δεν αντέχουν την ταλαιπωρία, το ωραίο εξαντλείται και εξαντλεί και στρέφει το νου προς την ασχήμια και τα ελαττώματα του αγαπημένου άλλου, αρχίζει η οδύνη του να μην φτάνουν οι λέξεις, οι εξηγήσεις και μετά υποψίες, κατηγόριες, θυμός και μετά τον θυμό οι ενοχές και πάνω από όλα αυτή η άθλια υποχθόνια και πανίσχυρη ενοχή, δεν φτάνω δεν αξίζω,πως να χωρέσει το δικό της απόλυτο στη δική μου σχετική ζωή, όποια ευδαιμονία και να πλησιάσω θα τη χάσω, και έρχεται η απώλεια που φοβάμαι γιατί τώρα την επιθυμώ να με εξιλεώσει, ο έρωτας όμως μας υπερβαίνει ανίκητος και μυστήριος γιατί χωράει το απέραντο, το αίμα και τη σάρκα, ριζώνει μέσα στις μνήμες μας και παραμένει εκεί κριτήριο ζωής, άλγος νόστου, αφορμή για χαρά και μελαγχολία …
Τέλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου