Ο χωρισμός δεν σημαίνει τέλος, σημαίνει γύρισμα σελίδας, σημαίνει μεταμόρφωση ή σημαίνει πως: ξέρεις, δεν μπορώ πια να καταλάβω και πρέπει να φύγω.
Πρέπει να πάω τόσο μακριά που να μπορώ να κατανοήσω.
Πάντα ζούμε, κάπως, μαζί, έστω φαντασιακά, άλλωστε οι αναμνήσεις μας δεν είναι ποτέ οι ίδιες ακριβώς κάθε φορά πο επανέρχονται προσθέτουμε η αφαιρούμε στοιχεία, τις διαμορφώνουμε.
Πιθανό από μακριά και να συνεννοούμαστε καλύτερα και από κοντά.
Κάποιο αδιέξοδο μας έφερε εδώ, το αδιέξοδο είναι ένα μυστικό σημείο στο τοπίο της ιστορίας μας που λειτουργεί μαγικά. Στέκεσαι μπροστά του, αδειάζεις, ακινητοποιείσαι στρέφεσαι απελπισμένος και κάνεις πίσω, κάνεις επιτέλους τη σωστή κίνηση: προς τα μέσα σου.
Εκεί, μέσα σου είναι πια η έξοδος κι οι συναντήσεις οι αληθινές, η εύγλωττη σιωπή, οι ζωντανές μνήμες. Εκεί είναι πια η συνεννόηση κι η κατανόηση, η συναίνεση και η παραδοχή.
Γι’ αυτό, κάθε άνθρωπος που κάποτε ήρθε κοντά μας και μας τράβηξε, ζει μέσα μας για πάντα, ωριμάζοντας μέχρι την αληθινή του εικόνα.
…οι έρωτες δεν τελειώνουν, δεν αποτυγχάνουν οι λαχτάρες των ανθρώπων,
οι σχέσεις ναι καμιά φορά δεν αντέχουν την ταλαιπωρία, το ωραίο εξαντλείται και εξαντλεί και στρέφει το νου προς την ασχήμια και τα ελαττώματα του αγαπημένου άλλου, αρχίζει η οδύνη του να μην φτάνουν οι λέξεις, οι εξηγήσεις και μετά υποψίες, κατηγόριες, θυμός και μετά τον θυμό οι ενοχές και πάνω από όλα αυτή η άθλια υποχθόνια και πανίσχυρη ενοχή, δεν φτάνω δεν αξίζω,πως να χωρέσει το δικό της απόλυτο στη δική μου σχετική ζωή, όποια ευδαιμονία και να πλησιάσω θα τη χάσω, και έρχεται η απώλεια που φοβάμαι γιατί τώρα την επιθυμώ να με εξιλεώσει, ο έρωτας όμως μας υπερβαίνει ανίκητος και μυστήριος γιατί χωράει το απέραντο, το αίμα και τη σάρκα, ριζώνει μέσα στις μνήμες μας και παραμένει εκεί κριτήριο ζωής, άλγος νόστου, αφορμή για χαρά και μελαγχολία …
Τέλος
Στην ψυχή που δεν την φτάνει κανείς ούτε από ξηρά ούτε από θάλασσα δεν πάει ούτε φιλί ούτε αντίο.
 |
