Εάν συνεχίσεις να κάνεις ότι κάνεις...... τότε θα συνεχίσεις να παίρνεις ότι παίρνεις!

ΑΠΟΥΣΙΑΣ ΓΗ

 

Στην ψυχή που δεν την φτάνει κανείς ούτε από ξηρά ούτε από θάλασσα δεν πάει ούτε φιλί ούτε αντίο.

Έρωτας

Η σκληρότητα του έρωτα, όταν τελειώνει, εγγυάται στις... αναμνήσεις.

Πίσω από ένα Όχι.

Η μάνα που είναι δυστυχισμένη η ακόμη χειρότερα καταπιεσμένη και αντιμετωπίζει συναισθηματικά προβλήματα στη σχέση της με το άλλο φύλλο, δυσχεραίνει την διαδικασία ταύτισης της κόρης της.

“Η κόρη της καταπιεσμένης μητέρας κάνει τα πάντα προκειμένου να βρει μια γέφυρα επικοινωνίας με τα συναισθήματα της μητέρας, να εγκαθιδρύσει μια επαφή”. (Bergmann)

Το μικρό κορίτσι ενοχλείται βαθύτατα από μια τέτοια κατάσταση και καθώς περνά από μια στρεβλή πλέον διαδικασία ταύτισης, είναι δυνατόν να αποτυπωθεί μέσα της, μια βαθιά εχθρότητα προς το αρσενικό. Αυτό συμβαίνει όταν το θηλυκό ταυτίζεται με την μητέρα σε καταστάσεις που έχουν έντονο το στοιχείο της ματαίωσης.

Έτσι ο άντρας μεταμορφώνεται σε εχθρό και η γυναίκα του αφαιρεί την δυνατότητα για οποιαδήποτε σχέση, τον κρατάει κοντά με οποιοδήποτε τρόπο επιστρατεύοντας την γοητεία της, υψώνοντας ταυτόχρονα γύρω της ένα τοίχο που τον εμποδίζει να μπει στον εσωτερικό γυναικείο κόσμο. Αυτές λοιπόν είναι οι γυναίκες που αυτοχαρακτηρίζονται δυνατές και απόρθητες και εις βάρος τους τιμωρούν τον κάθε άντρα που τις πλησιάζει, ανίκανες όντως να μην επαναλάβουν τα ίδια βήματα που βίωσαν στις σχέσεις με τους γονείς τους, στην παιδική ηλικία.

Σκιαγραφώντας την Έρικα

Το παιχνίδι έχει από την αρχή ξεφύγει από τον έλεγχο. Οι πόρτες κλείνουν πίσω τους τις επιθυμίες. Μια γυναίκα που προσπαθεί να χάσει τον έλεγχο την ίδια στιγμή που τον διατηρεί. Βάζει κανόνες και όρια, εκλιπαρώντας να τους παραβιάσεις, η προσταγή γίνεται παράκληση. 

Γυρίζει στο σπίτι και βρίσκει την μάνα της.  Στην τσάντα της και στο μυαλό της κουβαλάει επιθυμίες που η μητέρα της δεν εγκρίνει. Κάθονται και οι δύο στο διπλό κρεβάτι, μόλις τσακώθηκαν. Ένα κρεβάτι, δυο γυναίκες μόνες. Η απουσία του πατέρα φανερή. Η απουσία του άνδρα φανερή.  
Εκκωφαντική σιωπή, φυλακισμένη ανάμεσα στα «πρέπει» και τα «θέλω» ανοίγει τη μία πόρτα μετά την άλλη για να βγει έξω, στο δρόμο αλλά χωρίς πυξίδα, ανοίγει τις ίδιες πόρτες και παραμένει εγκλωβισμένη μεταξύ της τελειότητας και της αθλιότητας. Η μοναξιά ασφυκτική, βαριέται, πονάει, εγκαταλείπεται και ξαναπιάνει το παιχνίδι από την αρχή, αντί να αλλάξει την ίδια αλλάζει τον καθρέπτη.

Συνηθισμένη στην έλλειψη αγάπης  έλκεται από συντρόφους που για τους δικούς τους λόγους δεν είναι συναισθηματικά διαθέσιμοι, όπως συνέβαινε με τους γονείς της. Ελπίζει ότι θα αλλάξει τη στάση τους με τη δύναμη της αγάπης, την καρτερική επιμονή και αυταπάρνηση.  Θεωρεί τον εαυτό της υπεύθυνη για την ποιότητα της σχέσης.

Tα άτομα που την νοιάζονται, είναι ευγενικά, της δείχνουν σεβασμό, ένα γνήσιο ενδιαφέρον και εκφράζουν αντίστοιχα συναισθήματα, τα βρίσκει ακατάλληλα, ανιαρά και αδιάφορα, αν επιμείνουν τα απωθεί κυνικά και με αλαζονεία.

Στην προσπάθειά της να αποφύγει τη μοναξιά πιέζει και ελέγχει για να διαφυλάξει και να επιτύχει συναισθήματα ασφάλειας. Έτσι όμως αντί την ιδανική σχέση που επιθυμεί, ξαναφτιάχνει συνεχώς το σπίτι που μεγάλωσε.

CINE amici

Νέκυια

Περιγραφή της εισόδου του κάτω κόσμου, στην γη των Κιμμερίων, από την Κίρκη στον Οδυσσέα

…Κι όταν με το καράβι σου περάσεις τον Ωκεανό, μέχρι εκεί που είναι μια ακτή με πυκνούς θάμνους και τα άλση της Περσεφόνης, με ψηλές λεύκες και ιτιές που ρίχνουν τους καρπούς τους πρώιμα, εκεί σπρώξε το πλοίο σου πάνω στο γιαλό πλάι στο βαθύδινο Ωκεανό και προχώρησε στο υγρό παλάτι του Άδη…(κ:508-512)

Η σεξουαλικότητα βρίσκει τρόπο να εκφραστεί και στον Όμηρο.

ΝΕΟΜΑΙ

 

Οργάνωσαν το μέσα σου, διογκώνοντας το Εγώ τους, έτσι άρχισες να τρως τις εικόνες, τα θέλω και τις επιθυμίες των άλλων, να καταναλώνεις διαρκώς και αδηφάγα την στέρηση.

Αλλά όσο και να φας παραμένεις πάντα νηστική, πεινασμένη και ταυτόχρονα με δυσφορία και βαρυστομαχιά.

Υπέρβαρη εξωτερικά, απισχνασμένη εσωτερικά, τρως ατελείωτα τον ίδιο σου τον εαυτό σε ανθρωπολογικούς συσχετισμούς. Διαρκώς μελαγχολική και δύσθυμη με ότι εισέρχεται μέσα σου, ανήμπορη να αδυνατίσεις από το βάρος των ξένων εικόνων που καλύπτουν το μέσα σου.

Αδυνατώντας να πενθήσεις, επειδή αγνοείς την αιτία και πενθώντας διαρκώς, επειδή καταλαβαίνεις ότι είσαι ήδη φαγωμένη στο τραπέζι των άλλων, των ξένων επιθυμιών.

Αν μπορούσες να τραφείς με αγάπη για το δικό σου θέλω και όχι να ταΐζεις και μετά να τρως τον Ναρκισσισμό σου,που δεν χορταίνεται ποτέ,  αν μπορούσες να γίνεις πιστή σε ένα θεό και να μην είσαι εσύ θεά, ιέρεια και λάτρης ταυτόχρονα, το κενό θα έχανε την αδηφαγία του και η δική σου επιθυμία δεν θα παρέμενε το αγνοούμενο νέκταρ μιας ξένης χώρας που είναι ο  πραγματικός και πολύτιμος εαυτός σου. 

ΘΕΑΤΡΟ

 

 

Κανένας δεν έχει ευθύνη της ανεπάρκειάς του, είμαστε όλοι θεατές της σκηνής (όπως στον παράπλευρο πίνακα) και της ζωής των άλλων, από την ασφάλεια του καναπέ μας, παρατηρούμε τον κόσμο στον οποίο δεν ανήκουμε γιατί τίποτα σε αυτόν τον κόσμο δεν είναι μαγευτικό τόσο όσο η ανάμνηση της χαμένης παιδικότητας.

Μόνο η αγάπη, που υποδύεται ένα άλλο όνειρο μπορεί να μας αποσπάσει από αυτή μας την προσήλωση. Όμως εάν η παιδικότητά μας ήταν η εποχή της ευτυχίας αυτή της αγάπης δεν είναι, γιατί κάθε ενήλικη συνειδητοποίηση της αγάπης και της ευτυχίας περιέχει την συνειδητοποίηση της απώλειας και του θανάτου.

Από τις πίκρες η πιο μεγάλη στην ζωή είναι, οι λάθος επιλογές, όχι όλες, αυτές που μας κάνουν να είμαστε δούλοι και υπηρέτες αυτών που με κάποιο τρόπο μας κακοποιούν και οι άλλοι που δείχνουν φροντίδα και δίνουν αζημίωτα την βοήθειά τους, αυτούς τους προδίνουμε και βρίσκουμε ευφυείς τρόπους για να τους απομακρύνουμε.

 

 

 

Super girl

 

Θυμάσαι που άκουγες μουσική και κάθε τόσο σήκωνες τα μάτια και με κοίταζες σαν να με  αποχαιρετούσες; Πάντα έφευγες. Δεν σε κρατούσε τίποτα, σε όποια σου στιγμή και να ταξίδευες δεν ήταν εκεί, για μικρό αντάλλαγμα έδωσες  ότι ωραιότερο είχες και από τότε ξεκίνησε η περιπλάνηση, μόλις πλησίαζες έφευγες.

Τώρα όπου και να πας δεν προλαβαίνεις.

Ο καιρός έφυγε, οι αναμνήσεις σκεπάζουν σιγά σιγά το παρελθόν έτσι που σε λίγο δεν θα θυμόμαστε, παρά σαν κάτι άλλο, ανερμήνευτο σαν όνειρο.

Ζούμε πάντοτε αλλού  και μόνο όταν κάποιος μας αγαπάει ερχόμαστε για λίγο κοντά μας.

Κάθε φορά που σε αναπολώ, δυσκολεύομαι να βρω την ηλικία μου.

Παραλληλισμοί

 

Οι πιο σημαντικές σχέσεις στη ζωή των ανθρώπων είναι οι σχέσεις φιλίας και του έρωτα, γιατί είναι οι μόνες που οι ίδιοι έχουν επιλέξει. Όλες οι υπόλοιπες είναι κατώτερες, γιατί κάτι τις έχει επιβάλει…

Ηλιοτρόπια

Ήταν ανυποψίαστος όταν την γνώρισε. Δεν είχε φανταστεί, δεν πρόλαβε να ετοιμαστεί, συνελήφθη αιφνίδια από τον Έρωτα. Δεν ήταν μόνο η εξωτερική της εμφάνιση που τον μάγεψε, ήταν και η εσωτερική της λάμψη που τον θάμπωσε. Του άπλωσε το χέρι και τον κάλεσε να περπατήσουν μαζί, εκείνος ένοιωσε στην καρδιά του δύο παλμούς πιο δυνατούς, από την στιγμή εκείνη αισθάνθηκε πως η σχέση τους θα ήταν ιδιαίτερη, ήταν πολύ προσεκτικός, γιατί και εκείνη ήταν πολύ διστακτική και ήξερε πολύ καλά όχι μόνο να κρατάει αποστάσεις αλλά και να τις δημιουργεί αιφνίδια φαινομενικά αναίτια, χωρίς να το προσπαθεί, έμοιαζε δυσπόρθητο φρούριο, που η κατάκτησή του ήταν αμφίβολη και απαιτούσε επιμονή, υπομονή, αφοσίωση και λατρεία . Άλλωστε η εύκολη κατάκτηση δεν εκτιμάται απ τον κατακτητή και στον έρωτα ειδικά, η δυσκολία κάνει τον πόθο πιο δυνατό. Ο έρωτας κάμπτει τον χρόνο, τον αλλοιώνει, απορρυθμίζει την ροή του, έτσι οι ώρες μαζί περνούν σαν αναλαμπές ενώ οι άλλες μοιάζουν με αιώνες.

Συνεχίζεται…

3η Αλήθεια

Δεν γίνεται ξοδεύοντας, τρώγοντας, πίνοντας η καταπίνοντας χάπια να γλυτώσεις απ’ τον εαυτό σου, να σταματήσεις να είσαι αποκομμένος από τις ανάγκες σου και να φτιάχνεις έτσι την ζωή σου για να έχεις την ανάγκη όλων αυτών να τρέχουν στις φλέβες σου η να σου ομορφαίνουν την εικόνα που έχεις για τον εαυτό σου, θολώνοντας την σκέψη και το μυαλό. Και όχι μόνο γιατί θα σε περιμένουν οι συνέπειες, παρενέργειες, αλλά γιατί η απόδραση από την θλίψη το κενό και την βαρεμάρα δεν διαρκεί πολύ. Θα ξαναπέσεις στο πηγάδι σου με μεγαλύτερο ίλιγγο που θα γυρέψει να αυξήσεις το μόχθο της ζητιανιάς σου, ότι και αν ζητιανεύεις.

Σπάνια μισείς τον εαυτό σου σε σημείο που να τον τιμωρείς γιατί είναι αξιομίσητος, πιο συχνά πάνω σου τιμωρείς κάποιους άλλους, που δεν έχεις την τόλμη να εκδικηθείς κατευθείαν και στα φανερά. Ναι για τους γονείς σου μιλάω ακόμη και για τους νεκρούς γονείς, που δεν μπόρεσες να αντιμετωπίσεις. Μη έχοντας το κουράγιο να τους πλήξεις για όσα άθλια σου έκαναν, προτίμησες εδώ και χρόνια να κάνεις κακό σε κάποιον που είναι του χεριού σου… στο παιδί των γονιών σου.

Χρειάζεσαι λοιπόν πολύ πιο δραστικά μέσα από τα χάπια και τα όνειρα για να γίνεις της ζωής σου ήρωας, γιατί πιο πολύ σε καθορίζει αυτό που κρύβεις, παρά αυτό που προβάλλεις. Χρειάζεται να πάς πίσω να βρεις την στιγμή που παραιτήθηκες απ’ την αθωότητα σου και άρχισες να τους μοιάζεις.

Δεν έχει ελπίδες πληρότητας η ζωή με δανεικά κριτήρια. Ψυχαναγκασμός άλλωστε είναι, να αναλώνεσαι στην προσπάθεια, να ξεχρεώσεις ένα χρέος που δεν υφίσταται.

2η Αλήθεια

Ο καθένας επιλέγει ελεύθερα την ευχαρίστησή του, αν θα είναι υγιής η νοσηρή η ευχαρίστηση που θα τρέφει τις στιγμές του, τις ώρες του, τις μέρες του τα χρόνια της ζωής του.

1η Αλήθεια

Υπάρχουν  άνθρωποι που συνεχώς κλαίγονται, δηλώνουν ανικανοποίητοι, αλλά σπανιότατα αναγνωρίζουν πια είναι η γνήσια ικανοποίηση που τους λείπει. Αν τους έφερνες ξανά στην αρχή της ζωής τους, με την εμπειρία που έχουν τώρα, πάλι δεν θα άλλαζαν πορεία. Καλλιεργούν μια ηδονική γκρίνια, που διαστροφικά καλλιεργούν μεγαλώνοντας, επιμένουν στην ψευτοθεωρία πως τα νιάτα είναι μια φορά, πως έχασαν το τρένο, πως τώρα πια είναι αργά, πως …τώρα πια, ποιός θα με θέλει και έτσι γραπώνονται σε όποιο ανίερο κλαδάκι για να σωθούν. Οι άνθρωποι είναι ανικανοποίητοι γιατί δεν ξέρουν αυτό που λείπει από την ψυχή τους, ακόμα καλύτερα αποφεύγουν να δουν αυτό που ήδη έχουν, μια και θα τους καταλογίσει ευθύνη, θα πρέπει να υποψιαστούν πως έχουν οι ίδιοι πρόβλημα, φαντάζονται διάφορα αλλά δεν εντοπίζουν το αληθινό, ελάχιστοι αντιστέκονται σε αυτό, για τούτο και ελάχιστοι ομορφαίνουν μεγαλώνοντας, ζω σημαίνει κερδίζω με τον καιρό την προσωπικότητά μου. Τίποτα δεν επαρκεί όταν αυτό που αρκεί, είναι στα μάτια μας λίγο.

Μπροστά στην ομορφιά και στο μεγαλείο ενός ηλιοβασιλέματος, η χαμηλή αυτοεκτίμηση σκύβει και άλλο, ντροπιασμένη και θυμωμένη, γιατί  όλα λειτουργούν σε άρση προς τα πάνω, το ωραίο βίαια μας κάνει να επιστρέφουμε στα παραμύθια των παιδικών μας χρόνων και στην ασφάλειά τους και η σύγκριση με το ανασφαλές τώρα μας λυγίζει και μας παίρνουν τα δάκρυα και δεν ξέρουμε γιατί κλαίμε, νομίζουμε από υπέρμετρη αισθητική ευαισθησία, τόση είναι η παραπλάνηση, ενώ απλά δεν το αντέχουμε η καλύτερα δεν αντέχουμε την σύγκριση. Σχεδόν πάντα συγκρίνουμε αυτό που είμαστε και η αντιπαραβολή αυτή είναι ένα ψυχικό βασανιστήριο γιατί τα κριτήρια και οι φιλοδοξίες μας είναι κατά κανόνα εγωιστικά, έτσι η ομορφιά, μας εκμηδενίζει και μας κάνει να συνειδητοποιούμε όχι την σκοτεινή αλλά την γκρίζα και μίζερη πλευρά της ζωής μας.

Ο ταπεινός πάλι δεν έχει καιρό και διάθεση να ασχολείται συνεχώς με την εικόνα του, το πως τον κρίνουν οι άλλοι και τα ανακυκλούμενα αρνητικά συναισθήματά του, ο ταπεινός χαίρεται το παρόν και κατανοεί όσα του προσφέρονται. Είναι μεγάλη νίκη να τραβάμε την κουρτίνα του εαυτούλη μας και να κοιτάμε τα έξω τοπία, τον άλλο όπως είναι, το άλλο όπως είναι όχι σε σύγκριση με εμάς. Οι συγκρίσεις μας πλημμυρίζουν πόνο, μας κάνουν να αισθανόμαστε ότι δεν την αξίζουμε τούτη την ομορφιά.

Συνεχίζεται…

Αϋπνία

Με το  μυαλό θολωμένο από την αϋπνία, πήρε τον κατήφορο στο στενό δρομάκι που οδηγούσε στην παραλία. Ο αέρας της θάλασσας θα έκανε καλό στις κουρασμένες του αισθήσεις. Ήταν τέλος Απρίλη και η ατμόσφαιρα ήταν γεμάτη από άνοιξη, σήκωσε το βλέμμα του και κοίταξε τα χελιδόνια, ήρθαν σκέφτηκε, ήρθαν και φέτος, έφτασε στο μικρό λιμανάκι που έβγαινε από τις σκιές της νύχτας και γέμιζε ζωή, γύριζαν οι  πρώτες βάρκες των ψαράδων συνοδευμένες από γλαροπούλια και η ακτή ήταν γεμάτη από πολύχρωμα κοχύλια και ανθισμένες πικροδάφνες. Κοντά στην θάλασσα άνοιγαν οι χαραμάδες της ψυχής του και γέμιζε το μέσα του με ηρεμία και αίσθηση ελευθερίας. 

Χωρίς εμφανή λόγο την σκέφτηκε, ίσως γιατί την αισθανόταν να χάνεται αργά από το τοπίο της ψυχής του, την αγαπούσε αλλά δεν την έβρισκε πια μέσα του, ξεθώριαζε η φωτογραφία της, είχε χαθεί το άρωμά της από τα χέρια του, όλα εναλλάσσονται σε αυτή την ζωή και εμείς πρέπει να είμαστε πάντα έτοιμοι να πάρουμε το μονοπάτι σε ένα καινούργιο ξεκίνημα, η ζωή έχει ισορροπία. Υπάρχουν ταξίδια που δεν πραγματοποιούνται, ξεκινάμε, φεύγουμε για μακριά, κάνουμε σχέδια να εξερευνήσουμε όλη τη  ζωή και πάλι στο ίδιο σημείο ξαναγυρνάμε στην κόχη ενός ονείρου που έμεινε εκεί και μας περίμενε, μήπως πάλι αυτό που αξίζει είναι αυτό που είναι να έρθει, ίσως.

Εκείνη, δεν ήξερε τα μεσαία πράγματα, δεν κατάφερνε το έξυπνο μυαλό της να την περιφρουρήσει από το ακραίο. Μικρό κορίτσι όταν ήταν τις έδωσαν ακραία και αντιφατικά πράγματα δεν μπορούσε η ευφυΐα της να τα ενώσει και να φτιάξει την  αλήθεια. Της έλειπαν κομμάτια, αυτά που τις είχαν κλέψει οι εκ του ασφαλούς ληστές, την θάμπωναν με χρυσόσκονη, πήγαιναν μπροστά και ομόρφαιναν το μέρος όπου πατούσε, κάλυπταν τα λασπόνερα με ακριβά χαλιά. Μόλις πήγαινε να καταλάβει την ζάλιζαν με τυμπανοκρουσίες και χειροκροτήματα με ντροπές και ενοχές. Έτσι πως να αντέξει την αλήθεια, πως να πέσει από τον παραμυθένιο πύργο στην απλή πραγματικότητα. Περνούσε τους ληστές για κατατρεγμένους και τους άνοιγε την πόρτα της ψυχής της. Προτιμούσε την ερημιά της αλαζονείας από την απλότητα. Τύλιγε τα όνειρά της με χρυσόχαρτα. Την είχαν μπερδέψει τόσο επιδέξια που περίμενε  να βγει ο ήλιος της από την δύση και αγνάντευε κλαίγοντας τα ηλιοβασιλέματα. Πόσος χαμένος χρόνος αλήθεια.

Ήθελε να την ευχαριστήσει που του είχε ανοίξει την αγκαλιά της, που όταν η ψυχή του πόναγε εκείνη έγινε μια φλούδα αγάπης να μπει από κάτω να προστατευθεί. Στη ζωή τα καλά μας τρέφουν τα άλλα ξεχνιούνται, παρασυρμένα από το ρεύμα του χρόνου. Αν κοιταχτούμε στα καλά του άλλου μαθαίνουμε να ξεχωρίζουμε το φως που κρύφτηκε μέσα μας.

Χάρτινο το φεγγαράκι… ψεύτικη η ακρογιαλιά… τραγούδησε σιγανά, φυσούσε ένα ελαφρύ αεράκι που του χάιδευε το πρόσωπο, πέρα, από το βάθος του ορίζοντα ακουγόταν η μηχανή ενός ψαροκάικου και η θάλασσα είχε ένα χρώμα τριανταφυλλί, ένα αχνό διάφανο τριανταφυλλί , λες και παιχνίδιζαν πάνω στα κύματά της χιλιάδες ανεπίδοτα φιλιά…

Αδειάζοντας

Η ψυχή είναι περίπλοκη. Αποτελείται από ασαφείς κινήσεις, από βάσανα και μεταστροφές, δεν είναι ποτέ λεία, αμιγής , μονοσήμαντη. Γύρω από την ανεπάρκεια, τα παιδιά, την αρρώστια, το σμίξιμο, τον ερωτικό χωρισμό κλπ, τα αισθήματα συνωθούνται σε μια τόσο έντονη ορμητικότητα που μας αποσταθεροποιούν, μας ανατρέπουν με την δύναμη και την ακαταστασία τους, μας παρασύρουν στην εξερεύνηση δρόμων που δεν περπατήσαμε ποτέ, μας ωθούν να τολμήσουμε να υπερπηδήσουμε τον εγωισμό μας, μας οδηγούν πέρα από τα όριά μας σε άλλο σενάριο αυτή τη φορά λαμπερό, χωρίς κενό, χωρίς απουσίες, χωρίς θύελλες, χωρίς ταλαντώσεις μεταξύ νοσταλγίας και απελπισίας.

Συνεχίζεται και αυτό…

Αναμοχλεύοντας έντονα συναισθήματα

 

Όταν ένας άνθρωπος έχει ενδώσει εντελώς στο πάθος του, είναι μάταιο να προσπαθείς να του αλλάξεις τακτική. Είναι όπως ακριβώς ο τζόγος. Όσο χάνεις, τόσο κολλάς. Έχει μια περίεργη γλύκα η αυτοκαταστροφή.

Μια παλιά ιστορία

Βράδυ περνούσα από το λιμάνι, άδειοι δρόμοι, σκόρπιοι άνθρωποι, χλωμά φώτα, μια μυρουδιά νύχτας και φυλακισμένης θάλασσας, μέσα από την σκιά του στενού, ξεπήδησε ολόκληρη η μνήμη σου, χειροπιαστή σαν το γλυκό σου δέρμα, με συναίσθημα και επιθυμία, να μου θυμίσει πόσο λαβωμένος ήμουν απ’ την ανάγκη να στα δώσω όλα, να στα πάρω όλα, ο έρωτας τα θέλει όλα δεν συμβιβάζεται στα λίγα γιατί εκείνος μπορεί ενώ εμείς όχι και έτσι αρρωσταίνουν οι προθέσεις  στα χέρια μας, σαν πέταλα γαρδένιας που κιτρινίζουν απ’ την ανάσα. Όποιος απόλυτα ελπίζει, απόλυτα  πληγώνεται. Ο έρωτας πονάει και ασφυκτιά γιατί ποτέ δεν ολοκληρώνεται, όταν ολοκληρωθεί χάνεται. Με έκανες να μ’ αγαπήσω τόσο όσο να μην αισθάνομαι μάταιος και τυχαίος, με σκιαγράφησες με τις απουσίες σου. Όταν διψάς τίποτα δεν περισσεύει. Άκουγα τα βήματά μου στις πλάκες του πεζοδρομίου, να με παίρνουν μακριά, και δεν ήξερα πως να αντισταθώ, ο  πόθος είναι νοσταλγία, μια νοσταλγία που ψαχουλεύει τις μαγευτικές φωτοσκιάσεις και τις σπουδαίες προοπτικές που είχαν οι προσδοκίες. Περπατώ σε ένα περιβάλλον πληκτικό και τετριμμένο, επίπεδο και ξαφνικά φτάνει μια μνήμη για να ζήσω την δική μου αναγέννηση. Όλα όσα με περιτριγυρίζουν αναγεννιούνται, χρωματίζονται, έρχονται και με βρίσκουν, δεν ψάχνω για τίποτα καμία αμφιβολία δεν με σπρώχνει στην επιβεβαίωση, υπάρχω και δεν χρειάζεται να ψάχνω συνεχώς για τα ίχνη της ύπαρξής μου. Η ανακάλυψη και η αποκάλυψη της αλήθειας, γίνεται με κώδικες αυστηρά ατομικούς.

 

Συνεχίζεται…όπως όλα

Η τέλεια μαμά

Υπάρχουν κάποιες μαμάδες που σε κάνουν να θέλεις να κρυφτείς σε ένα λαγούμι και να μείνεις εκεί για πάντα.

Καμιά μας δεν φέρνει ένα παιδί στον κόσμο με στόχο να το μισο-προστατέψει, να το περίπου-μεγαλώσει, να το ας-πούμε-καθοδηγήσει. Όλες ανεξαιρέτως θέλουμε να γίνουμε οι καλύτερες μαμάδες του κόσμου, να βάλουμε όλες μας τις δυνάμεις, να αφιερώσουμε όλο μας το είναι για να κάνουμε τα πάντα σωστά. Διαβάζουμε βιβλία, παρακολουθούμε dvd, πηγαίνουμε σε σεμινάρια, μαθαίνουμε από τα λάθη των μαμάδων μας, ρωτάμε, ψάχνουμε. Και μετά, η πραγματικότητα σε χτυπάει στο κεφάλι μέχρι να πεις «επισκληρίδιος». Οι ατέλειωτες πάνες, η εξάντληση, η πιπίλα που δεν κατάφερες να αποτάξεις, η δουλειά που δεν μπορείς να αφήσεις για να αφοσιωθείς όσο θέλεις στο μωρό σου, τα γαριδάκια και η «Μαρία η άσχημη» που ορκιζόσουν ότι δεν θα καταπιεί ποτέ το μυαλό του δικού σου παιδιού, τα λάθη που έτσι κι αλλιώς θα κάνεις, αφού ο νόμος της φύσης δεν υπάρχει περίπτωση να σε εξαιρέσει. Κι εκεί που είσαι έτοιμη να αποδεχτείς ότι πάνω απ’ όλα είσαι άνθρωπος, τα λάθη σου θα τα κάνεις, αρκεί να αγαπάς πολύ το παιδί σου, έρχονται «αυτές». Σαν τις συζύγους του Στέπφορντ, οι τέλειες μαμάδες ρομπότ που υπάρχουν μόνο και μόνο για να σου θυμίζουν ότι εσύ δεν είσαι σαν εκείνες. Δεν είσαι τέλεια.

Ζουν ανάμεσά μας

Τις βλέπω παντού, στο σούπερ μάρκετ, με ένα μωρό στο μάρσιπο κι ένα –πλήρως πειθαρχημένο μπροστά στο ψυγείο με τα παγωτά– πεντάχρονο, να κυκλοφορούν στους διαδρόμους χαμογελώντας σαν διαφήμιση. Είναι συνήθως πρόεδροι στο σύλλογο γονέων και κηδεμόνων για να δίνουν μάχες για το δικαίωμα των παιδιών στο χαρτί υγείας στις σχολικές τουαλέτες και τα ποτηράκια μιας χρήσης για τις βρύσες της αυλής. Στον παιδίατρο συμπληρώνουν με σχολαστικότητα πρωταθλητή του sudoku τη λίστα με τα εμβόλια του παιδιού τους. Στις σχολικές γιορτές τις βλέπεις με μαλλιά κομμωτηρίου να έχουν στηθεί στην πρώτη σειρά, αφού περίμεναν με τις ώρες να βιντεοσκοπήσουν το καλοσιδερωμένο και φρεσκολουσμένο παιδάκι τους. Τα κορίτσια καριέρας ίσως και να μετανιώνουν που δεν αντάλλαξαν τις σπουδές τους με αυτή την εικόνα της τέλειας ευτυχίας. Πάντως εγώ όταν τις βλέπω αισθάνομαι τουλάχιστον σαν την Μπρίτνεϊ Σπί αρς την ώρα που την έπιασαν να οδηγεί μεθυσμένη με το βρέφος της στο τιμόνι. Ναι, προσπαθώ να είμαι τέλεια μαμά. Η αλήθεια όμως είναι πως στις σχολικές γιορτές φτάνω τελευταία. Μια φορά, μάλιστα, προκειμένου να μη χάσω τα πέντε λεπτά του γιου μου πάνω στη σκηνή, έφυγα τρέχοντας από το σπίτι και πήγα με φόρμα γυμναστικής που τελεί και χρέη πιτζάμας. Αποτέλεσμα; Ο γιος μου δεν ήρθε να με φιλήσει αφού είπε το ποίημά του, γιατί ντρεπόταν για μένα. Στις συγκεντρώσεις γονέων και κηδεμόνων δεν πηγαίνω, αφού γίνονται το μεσημέρι, την ώρα που πνίγομαι στη δουλειά. Μερικές φορές χάνω και τη μηνιαία ενημέρωση από τη δασκάλα του, έχασα και τρία από τα υποχρεωτικά εμβόλιά του, στα πρώτα του γενέθλια τη βγάλαμε με κέικ, αφού δεν πρόλαβα να του πάρω τούρτα και τα περισσότερα ρούχα του είναι σιδερωμένα μόνο όταν έχουν μόλις αγοραστεί. Επίσης, του έχω δώσει γαριδάκια για βραδινό. Εντάξει, δεν είμαι τελικά η τέλεια μαμά που πίστευα πάντα ότι θα γίνω, και αυτές οι άψογες μηχανές παραγωγής τύψεων είναι εκεί για να μου το θυμίζουν καθημερινά. Είμαι σίγουρη ότι το σπίτι τους είναι επίσης άψογο, οι κάλτσες των παιδιών τους σε ζευγάρια και το φαγητό πάντα καλομαγειρεμένο, με τα καρότα κομμένα σε σχήμα τριαντάφυλλου.

Τεστ μητρότητας

«Γιατί δεν μπορείς να είσαι σαν τη μαμά του Γιάννη;», μου είπε με παράπονο το παιδί μου εκείνη τη φορά στη σχολική γιορτή. Κάποτε πίστευα ότι έχω να μάθω πολλά από αυτές τις τέλειες μαμάδες. Τις θαύμαζα κι εγώ, ήταν το πρότυπό μου. Μέχρι που αποφάσισα να τις γνωρίσω από κοντά, για να μάθω πώς λειτουργούν, να κλέψω λίγη από τη σοφία τους, να γίνω κι εγώ σαν τη μαμά του Γιάννη. Τις πλησίασα σε αθώους παιδότοπους, τους χαμογέλασα στην ουρά του σούπερ μάρκετ, τις κολάκεψα στο self service με τις ζάχαρες στο Starbucks. Η μαμά στο σούπερ μάρκετ με κοίταξε σαν να είχε δει πρόσφατα τη φωτογραφία μου στο λεξικό στο λήμμα «αποτυχία». Αυτή που καθόταν δίπλα μου στον παιδότοπο κοίταξε τις βρόμικες κάλτσες του παιδιού μου κουνώντας το κεφάλι της. Κι εκείνη στα Starbucks με απέφυγε με τακτ όταν με είδε να δίνω στο γιο μου μια γουλιά καφέ. Αισθάνθηκα άσχημα και στις τρεις περιπτώσεις. Όπως και όταν στα πρώτα παιδικά πάρτι του σχολείου προσπάθησα να τις συναναστραφώ, αλλά εκείνες μου γύρισαν την πλάτη όταν άκουσαν ότι «δεν κάνουμε γερμανικά-φλογέρα-σαξόφωνο-πιάνο-κινέζικα». Ή εκείνη τη φορά στον παιδίατρο όταν απάντησα «δεν θυμάμαι» στην ερώτηση-ιερά εξέταση μιας από αυτές: «Αντιτετανικό πότε κάνατε;» Τότε πίστευα, όπως και τώρα, ότι δεν χρειάζεται να έχω αποστηθίσει τα εμβόλια του γιου μου, αρκεί να θυμάμαι πότε πρέπει να τα κάνει. Ότι τα παιδιά των έξι ετών πρέπει να παίζουν και όχι να έχουν μαύρους κύκλους από το στρες. Ότι, αν ο δεκάχρονος γιος σου θέλει να μάθει επιτέλους τι γεύση έχει αυτό το μυρωδάτο ρόφημα που απολαμβάνει η μαμά του, μια γουλιά δεν θα του κάνει κακό. Όπως κακό δεν θα του κάνει αν η μαμά του δουλεύει τόσο πολύ που δεν πρόλαβε να πλύνει τις κάλτσες του –αν κατάφερε ποτέ να τις βάλει σε ζευγάρια. Βασανίστηκα για αρκετό καιρό. Αρχικά με έφαγαν οι τύψεις, στη συνέχεια ήρθε το μίσος. Θύμωνα με αυτές τις μαμάδες που τα ξέρουν όλα, που δεν τους ξεφεύγει τίποτα, που τα κάνουν όλα σωστά. Αφού όμως βαρέθηκα να θυμώνω, άρχισα σιγά σιγά να τις απομυθοποιώ, να τις μικραίνω και τελικά κατάφερα να τις δω στις πραγματικές τους διαστάσεις και γι’ αυτό ακριβώς που είναι.

Σε ξέρω από κάπου;

Είναι τα ίδια κορίτσια που μισούσα στο σχολείο, οι απουσιολόγοι που μας κάρφωναν όταν κάναμε κοπάνα, οι φοιτήτριες που δεν έχαναν παράδοση και δεν άφηναν ποτέ μάθημα για την εξεταστική του Σεπτέμβρη. Είναι αυτές οι γυναίκες που τα κάνουν όλα σωστά, κανονικά και με το γράμμα του νόμου. Απλά κάποτε γίνονται και μαμάδες. Είτε δουλεύουν είτε όχι, έχουν πρόγραμμα: Δύο ώρες για τη στοίχιση των εσωρούχων, μία για το σιδέρωμα, άλλη μία για το φακέλωμα των διαφόρων γραφειοκρατικών (εμβόλια, εξετάσεις, έλεγχοι), μία για το μαγείρεμα, άντε, άλλη μία για αυτά τα ρημαδοκαρότα σε σχήμα τριαντάφυλλου. Δεν είμαι εναντίον των τέλειων μαμάδων, θα ήθελα πάρα πολύ να είμαι μια απ’ αυτές. Είμαι όμως εναντίον όποιου ακολουθεί ένα δρόμο σαν σταυροφόρος που αφορίζει όποιον και ό,τι δεν εφαρμόζει στη δική του κοσμοθεωρία. Όταν βλέπω αυτές τις τέλειες μαμάδες, τις σκέφτομαι όταν ήταν τέλειες μαθήτριες, τέλειες κόρες, άψογες και άμεμπτες. Και θυμάμαι τη γιαγιά μου που έλεγε ότι η τέλεια εικόνα κρύβει χάλια περιεχόμενο. Το νόημα της ζωής μου και όσων μαμάδων γνωρίζω βρίσκεται στο παιδί τους. Όμως η δική σου αξία ως ανθρώπου δεν κρίνεται από το πόσο τέλεια φαίνεσαι εσύ και το παιδί σου. Οι καλύτερες αναμνήσεις μου από τη δική μου μαμά είναι από τη φορά που με είχε πάρει μαζί της στη δουλειά, από εκείνη τη άλλη φορά που ήταν πολύ κουρασμένη να μαγειρέψει και φάγαμε πίτσα και τη φορά που φτάνοντας σε μια επίσκεψη μου ζήτησε να πω ότι έσκισα το καλσόν μου φτάνοντας εκεί, για να μην καταλάβει κανείς ότι απλά μου φόρεσε το πρώτο καλσόν που βρήκε μπροστά της. Η καλύτερη ανάμνησή μου δεν είναι από την εποχή που την είχε πιάσει το σύνδρομο της τέλειας μαμάς και μας είχε ράψει ασορτί φορέματα-στολές για τα Χριστούγεννα, επειδή θα πηγαίναμε στο σπίτι των θείων μας. Τώρα που το σκέφτομαι αυτή είναι μια από τις χειρότερες. Επίσης, μην ξεχάσω να σας πω ότι η Αντζελίνα Τζολί δίνει κι αυτή γαριδάκια στα παιδιά της όταν πεινάνε. Το έχω δει σε φωτογραφία.

Της Ελένης Παπαϊωάννου

Απώλεια

 

Κοίταγα με αγωνία γύρω μου, οι ελπίδες  μου υποχωρούσαν και κομμάτια σχέσης έπεφταν στο κενό πίσω μου, γραπωμένος από μια αμυδρή αλλά πολύ ηδονική ελπίδα ανέβαλα την πτώση μου. Γύρω όλα γκρεμίζονταν όλο και πιο γρήγορα, σχεδόν συναρπαστικά, μια αναμονή έτρεχε στο φοβισμένο αίμα μου. Αισθάνομαι καλά, ήρεμα σχεδόν έτοιμος να ανοίξω το χέρι μου να αφεθώ να πέσω, ναι αυτό που φοβόμουν συμβαίνει επιτέλους. Σαν δύο χέρια να μπαίνουν βαθειά μέσα στο στήθος μου και να ανακατεύουν τα συναισθήματά μου ξανά και ξανά, έτσι όλα κινούνται και αναπνέουν, τα στριμωγμένα, τα μουχλιασμένα, τα παραποιημένα όλα, ότι ήταν στο περιθώριο έχει την στιγμή της ανάσας του. Έχτισα την ζωή μου στην άκρη της αβύσσου και τώρα εισπράττω αυτό που έπραξα.

Ζωή μου, τώρα που τα απογεύματα θα μεγαλώνουν και θα καθυστερεί το σούρουπο όλο και περισσότερο, θα γίνει αδίστακτος και αναπότρεπτος ο ρυθμός της φύσης, όπως αδίστακτα εκείνη ποδοπατεί με τον ίδιο τρόπο, το καλό και το κακό και τους εγωισμούς μας που καχεκτικοί και αξιοθρήνητοι πλανώνται ανάμεσα στις σκιές του δειλινού. Είναι δειλία η γενναιότητα να φύγει κανείς μες την μοναξιά της άνοιξης που έρχεται; Είναι εξέλιξη η λιποταξία η αναχώρηση, να μπορείς να ανοίγεις την πόρτα και να βλέπεις την αμμουδιά και την θάλασσα το φως του ήλιου να λαμπυρίζει στα κύματα και να χαίρεσαι που αναπνέεις την ομορφιά τους. Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να φύγει κανείς. Ο πιο δόκιμος είναι πάντα αυτός που σέβεται την πραγματικότητα. Τα όνειρα δεν δίνουν εξηγήσεις, έχουν μια ωμή ευθύτητα να σου λένε κάτι και να μην σου παρέχουν εξηγήσεις, στο ξύπνιο μας όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά, οι εξηγήσεις είναι θρασύτητα κοροϊδευτικές, μας εμπαίζουν όλους ακόμα και αυτούς που τις δίνουν καλοπροαίρετα και με ειλικρίνεια.  Αυτό  που μας καταλαγιάζει είναι η αλήθεια, αυτή δεν χρειάζεται πάντα να μας την πουν, την ξέρουμε την αφουγκραζόμαστε, γνωρίζουμε την ανατριχίλα της, ξέρουμε αν συνοδεύει τα λόγια και τις πράξεις.

Έτσι λοιπόν το να ταξιδεύεις και να σου δείχνουν τον δρόμο τα όνειρα είναι πολύ επικίνδυνο, χρειάζεται αρετή στη διαχείριση του πιο πολύτιμου πράγματος  που μας πλαισιώνει, του χρόνου και μέσω αυτού της αθανασίας, άλλωστε για αυτήν μας χαρίστηκε τούτο το κορμί, για αυτήν η ηδονή, γι αυτήν και ο έρωτας.  Ακόμη και τα μεγαλύτερα ρίσκα έχουν την λογική τους η τουλάχιστον την ευσυνείδητη επιλογή τους, όχι τίποτε άλλο, για να αντέξεις μετά, το βάρος της απώλειας, τι θα πεις στον θρηνώντα εαυτό σου όταν θα τον καταβροχθίζει το παράπονο. Θα με αφήσω να πέσω λοιπόν φωνάζοντας είμαι τρελός, είμαι κακός, είμαι κακορίζικος και έτσι θα σωθώ. Ο έρωτας είναι παμφάγος, άνισα τρέφεται με οτιδήποτε δικό σου και η μοναξιά είναι αρρώστια βαριά και επικίνδυνη είναι θηριώδης έπαρση και ηρωική οδύνη.

Όλα μας παρέχονται  και η ζωή συνεχώς ποτίζει τις ανάγκες μας και μας παραστέκεται είναι πάντα δίπλα μας, κοντά μας, ψιθυρίζοντας ήχους αρμονικούς με το γέλιο της, αρωματίζοντας την σάρκα της, όλα κάπου καταλήγουν και περιπλέκουν τις ρίζες τους όλα από παντού είναι μαζεμένα στο δικό σου σώμα εκεί τα βρίσκω όλα. Δεν έχω αλλού να κρυφτώ για να σε αποφύγω. Τελικά ξέρεις, δεν θέλω τίποτα παρά να σ’ αρέσω, να μ’ εκτιμήσεις, να με θαυμάσεις, να με επιθυμήσεις, να με χαϊδέψεις, να με δεχτείς μέσα σου, να νιώσω το σκίρτημά σου, δεν θέλω τίποτα άλλο από σένα. Έτσι θα γίνεις ο τόπος που θα γαληνεύω, μεταξύ της μνήμης και φαντασίας.  Σε χρειάζομαι, χρειάζομαι την ηδονή σου, την ματαιοδοξία σου, τον ναρκισσισμό σου, την απελπισία σου, την καταδίωξή σου.  Σε θέλω εσύ είσαι το κανονικό και εγώ χάνομαι  στο ακανόνιστο. Θα στολιστώ για να ριχτώ στην αγωνία σου ζωή μου, να σε αγγίξω, να σε πιάσω, να σε μυρίσω, να μπω στο κρεβάτι σου και στα σεντόνια σου, στο κορμί σου, στο φιλί σου στον σπασμό σου που ξεσχίζει τις αραχνιασμένες ιδεοληψίες τους, μαζί σου η συνείδησή μου από τσαλακωμένος σπόρος ανοίγεται τεντώνεται και αρχίζει να ανοίγει λουλούδι πλατύτερο και από τον ουρανό, όσο απλώνεται γαληνεύω, ομορφαίνω και εισχωρώ στον χρόνο τον παρελθόντα και τον μέλλοντα και έτσι είμαι απεριόριστα παρών εδώ._