Το παιχνίδι έχει από την αρχή ξεφύγει από τον έλεγχο. Οι πόρτες κλείνουν πίσω τους τις επιθυμίες. Μια γυναίκα που προσπαθεί να χάσει τον έλεγχο την ίδια στιγμή που τον διατηρεί. Βάζει κανόνες και όρια, εκλιπαρώντας να τους παραβιάσεις, η προσταγή γίνεται παράκληση.
Γυρίζει στο σπίτι και βρίσκει την μάνα της. Στην τσάντα της και στο μυαλό της κουβαλάει επιθυμίες που η μητέρα της δεν εγκρίνει. Κάθονται και οι δύο στο διπλό κρεβάτι, μόλις τσακώθηκαν. Ένα κρεβάτι, δυο γυναίκες μόνες. Η απουσία του πατέρα φανερή. Η απουσία του άνδρα φανερή.
Εκκωφαντική σιωπή, φυλακισμένη ανάμεσα στα «πρέπει» και τα «θέλω» ανοίγει τη μία πόρτα μετά την άλλη για να βγει έξω, στο δρόμο αλλά χωρίς πυξίδα, ανοίγει τις ίδιες πόρτες και παραμένει εγκλωβισμένη μεταξύ της τελειότητας και της αθλιότητας. Η μοναξιά ασφυκτική, βαριέται, πονάει, εγκαταλείπεται και ξαναπιάνει το παιχνίδι από την αρχή, αντί να αλλάξει την ίδια αλλάζει τον καθρέπτη.
Συνηθισμένη στην έλλειψη αγάπης έλκεται από συντρόφους που για τους δικούς τους λόγους δεν είναι συναισθηματικά διαθέσιμοι, όπως συνέβαινε με τους γονείς της. Ελπίζει ότι θα αλλάξει τη στάση τους με τη δύναμη της αγάπης, την καρτερική επιμονή και αυταπάρνηση. Θεωρεί τον εαυτό της υπεύθυνη για την ποιότητα της σχέσης.
Tα άτομα που την νοιάζονται, είναι ευγενικά, της δείχνουν σεβασμό, ένα γνήσιο ενδιαφέρον και εκφράζουν αντίστοιχα συναισθήματα, τα βρίσκει ακατάλληλα, ανιαρά και αδιάφορα, αν επιμείνουν τα απωθεί κυνικά και με αλαζονεία.
Στην προσπάθειά της να αποφύγει τη μοναξιά πιέζει και ελέγχει για να διαφυλάξει και να επιτύχει συναισθήματα ασφάλειας. Έτσι όμως αντί την ιδανική σχέση που επιθυμεί, ξαναφτιάχνει συνεχώς το σπίτι που μεγάλωσε.
CINE amici
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου