Οδυγγέλεια 35. ΜΕ ΑΠΛΑ ΛΟΓΙΑ

 

Μερικές φορές, πίσω από μια λέξη κρύβεται ένα φόβος η μια αλήθεια που ξεφεύγει από την λογοκρισία του σεναρίου, μια αλήθεια γεμάτη με τις αληθινές μας προθέσεις και τότε είναι σαν να αποσύρεται απότομα η παλίρροια, και αφήνει εδώ και εκεί στιγμές να σπαρταράνε. Είναι οι στιγμές που θέλουμε μόνο να νιώσουμε μόνοι και έχουμε ανάγκη κάποιος να μας  θυμίσει ότι αξίζουμε να μας αγαπούν, ότι μπορούμε να αρέσουμε σε κάποιον και να προκαλέσουμε επιθυμία και τρυφερότητα.

Αυτά και άλλα γέμιζαν το μυαλό του Οδυγγέλη ενώ μάζευε τα λιγοστά του πράγματα για να φύγει μια φορά ακόμα, όλα τα μηνύματα ήταν ότι δεν έφτανε, δεν είχε ποτέ φτάσει την επάρκεια των δεδομένων της, και ούτε θα έφτανε να την γνωρίσει παραπάνω, ότι και αν της πρόσφερε δεν της αρκεί, ότι και αν της έλεγε δεν την έπειθε, η Ναυσικά αναζητά τον χαμένο της χρόνο και ο χρόνος αυτός δεν επανέρχεται. Έφτιαχνε την ζωή της σύμφωνα με τους κανόνες της, αυτούς τους κανόνες που πάνω τους θρυμματίζονταν οι ανάγκες της, πίστευε ότι την προστατεύουν από το χάος, φοβόταν το χάος, την παρέλυε η ιδέα του, το άγνωστο περιεχόμενό του, είχε απάνω της μια γνησιότητα και ένα ερωτισμό που σίγουρα η ίδια αγνοούσε, το ευλύγιστο πνεύμα της και η παράφορη καρδιά της τραβούσαν τον άλλο στα άκρα του και ήταν εκεί ο πιο ηδονικός τόπος. Ήξερε ότι αυτό που της έλειπε, ήταν ότι έλειψε σε εκείνη όταν ήταν κοριτσάκι, όμως κανείς πια δε μπορεί αυτό να το αποκτήσει για λογαριασμό της ούτε καν η ίδια η Ναυσικά του τώρα.

Ναυσικά είπε ο Οδυγγέλης αργά, προσέχοντας τα λόγια του, δεν θέλω, ούτε χρειάζομαι υποσχέσεις, δεν έχω ανάγκη να βρεθώ στην κορυφή, δεν έχω ούτε τον χρόνο ούτε την διάθεση να βρεθώ ανάμεσα στις προτεραιότητές σου. Το μόνο που θέλω είναι να συνεχίσουμε να εξερευνούμε αυτό που είμαστε με τον οποιοδήποτε τρόπο. Ότι κι αν επιφυλάσσει το μέλλον να ξέρεις το εξής. Ό,τι μοιραστήκαμε με άλλαξε για πάντα και οι αναμνήσεις του θα με κρατούν ζεστό όσο κρύο και αν κάνει στην ζωή μου. Με τον τρόπο σου με βοήθησες να σώσω την ζωή μου.