Μια παλιά ιστορία

Βράδυ περνούσα από το λιμάνι, άδειοι δρόμοι, σκόρπιοι άνθρωποι, χλωμά φώτα, μια μυρουδιά νύχτας και φυλακισμένης θάλασσας, μέσα από την σκιά του στενού, ξεπήδησε ολόκληρη η μνήμη σου, χειροπιαστή σαν το γλυκό σου δέρμα, με συναίσθημα και επιθυμία, να μου θυμίσει πόσο λαβωμένος ήμουν απ’ την ανάγκη να στα δώσω όλα, να στα πάρω όλα, ο έρωτας τα θέλει όλα δεν συμβιβάζεται στα λίγα γιατί εκείνος μπορεί ενώ εμείς όχι και έτσι αρρωσταίνουν οι προθέσεις  στα χέρια μας, σαν πέταλα γαρδένιας που κιτρινίζουν απ’ την ανάσα. Όποιος απόλυτα ελπίζει, απόλυτα  πληγώνεται. Ο έρωτας πονάει και ασφυκτιά γιατί ποτέ δεν ολοκληρώνεται, όταν ολοκληρωθεί χάνεται. Με έκανες να μ’ αγαπήσω τόσο όσο να μην αισθάνομαι μάταιος και τυχαίος, με σκιαγράφησες με τις απουσίες σου. Όταν διψάς τίποτα δεν περισσεύει. Άκουγα τα βήματά μου στις πλάκες του πεζοδρομίου, να με παίρνουν μακριά, και δεν ήξερα πως να αντισταθώ, ο  πόθος είναι νοσταλγία, μια νοσταλγία που ψαχουλεύει τις μαγευτικές φωτοσκιάσεις και τις σπουδαίες προοπτικές που είχαν οι προσδοκίες. Περπατώ σε ένα περιβάλλον πληκτικό και τετριμμένο, επίπεδο και ξαφνικά φτάνει μια μνήμη για να ζήσω την δική μου αναγέννηση. Όλα όσα με περιτριγυρίζουν αναγεννιούνται, χρωματίζονται, έρχονται και με βρίσκουν, δεν ψάχνω για τίποτα καμία αμφιβολία δεν με σπρώχνει στην επιβεβαίωση, υπάρχω και δεν χρειάζεται να ψάχνω συνεχώς για τα ίχνη της ύπαρξής μου. Η ανακάλυψη και η αποκάλυψη της αλήθειας, γίνεται με κώδικες αυστηρά ατομικούς.

 

Συνεχίζεται…όπως όλα