Απώλεια

 

Κοίταγα με αγωνία γύρω μου, οι ελπίδες  μου υποχωρούσαν και κομμάτια σχέσης έπεφταν στο κενό πίσω μου, γραπωμένος από μια αμυδρή αλλά πολύ ηδονική ελπίδα ανέβαλα την πτώση μου. Γύρω όλα γκρεμίζονταν όλο και πιο γρήγορα, σχεδόν συναρπαστικά, μια αναμονή έτρεχε στο φοβισμένο αίμα μου. Αισθάνομαι καλά, ήρεμα σχεδόν έτοιμος να ανοίξω το χέρι μου να αφεθώ να πέσω, ναι αυτό που φοβόμουν συμβαίνει επιτέλους. Σαν δύο χέρια να μπαίνουν βαθειά μέσα στο στήθος μου και να ανακατεύουν τα συναισθήματά μου ξανά και ξανά, έτσι όλα κινούνται και αναπνέουν, τα στριμωγμένα, τα μουχλιασμένα, τα παραποιημένα όλα, ότι ήταν στο περιθώριο έχει την στιγμή της ανάσας του. Έχτισα την ζωή μου στην άκρη της αβύσσου και τώρα εισπράττω αυτό που έπραξα.

Ζωή μου, τώρα που τα απογεύματα θα μεγαλώνουν και θα καθυστερεί το σούρουπο όλο και περισσότερο, θα γίνει αδίστακτος και αναπότρεπτος ο ρυθμός της φύσης, όπως αδίστακτα εκείνη ποδοπατεί με τον ίδιο τρόπο, το καλό και το κακό και τους εγωισμούς μας που καχεκτικοί και αξιοθρήνητοι πλανώνται ανάμεσα στις σκιές του δειλινού. Είναι δειλία η γενναιότητα να φύγει κανείς μες την μοναξιά της άνοιξης που έρχεται; Είναι εξέλιξη η λιποταξία η αναχώρηση, να μπορείς να ανοίγεις την πόρτα και να βλέπεις την αμμουδιά και την θάλασσα το φως του ήλιου να λαμπυρίζει στα κύματα και να χαίρεσαι που αναπνέεις την ομορφιά τους. Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να φύγει κανείς. Ο πιο δόκιμος είναι πάντα αυτός που σέβεται την πραγματικότητα. Τα όνειρα δεν δίνουν εξηγήσεις, έχουν μια ωμή ευθύτητα να σου λένε κάτι και να μην σου παρέχουν εξηγήσεις, στο ξύπνιο μας όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά, οι εξηγήσεις είναι θρασύτητα κοροϊδευτικές, μας εμπαίζουν όλους ακόμα και αυτούς που τις δίνουν καλοπροαίρετα και με ειλικρίνεια.  Αυτό  που μας καταλαγιάζει είναι η αλήθεια, αυτή δεν χρειάζεται πάντα να μας την πουν, την ξέρουμε την αφουγκραζόμαστε, γνωρίζουμε την ανατριχίλα της, ξέρουμε αν συνοδεύει τα λόγια και τις πράξεις.

Έτσι λοιπόν το να ταξιδεύεις και να σου δείχνουν τον δρόμο τα όνειρα είναι πολύ επικίνδυνο, χρειάζεται αρετή στη διαχείριση του πιο πολύτιμου πράγματος  που μας πλαισιώνει, του χρόνου και μέσω αυτού της αθανασίας, άλλωστε για αυτήν μας χαρίστηκε τούτο το κορμί, για αυτήν η ηδονή, γι αυτήν και ο έρωτας.  Ακόμη και τα μεγαλύτερα ρίσκα έχουν την λογική τους η τουλάχιστον την ευσυνείδητη επιλογή τους, όχι τίποτε άλλο, για να αντέξεις μετά, το βάρος της απώλειας, τι θα πεις στον θρηνώντα εαυτό σου όταν θα τον καταβροχθίζει το παράπονο. Θα με αφήσω να πέσω λοιπόν φωνάζοντας είμαι τρελός, είμαι κακός, είμαι κακορίζικος και έτσι θα σωθώ. Ο έρωτας είναι παμφάγος, άνισα τρέφεται με οτιδήποτε δικό σου και η μοναξιά είναι αρρώστια βαριά και επικίνδυνη είναι θηριώδης έπαρση και ηρωική οδύνη.

Όλα μας παρέχονται  και η ζωή συνεχώς ποτίζει τις ανάγκες μας και μας παραστέκεται είναι πάντα δίπλα μας, κοντά μας, ψιθυρίζοντας ήχους αρμονικούς με το γέλιο της, αρωματίζοντας την σάρκα της, όλα κάπου καταλήγουν και περιπλέκουν τις ρίζες τους όλα από παντού είναι μαζεμένα στο δικό σου σώμα εκεί τα βρίσκω όλα. Δεν έχω αλλού να κρυφτώ για να σε αποφύγω. Τελικά ξέρεις, δεν θέλω τίποτα παρά να σ’ αρέσω, να μ’ εκτιμήσεις, να με θαυμάσεις, να με επιθυμήσεις, να με χαϊδέψεις, να με δεχτείς μέσα σου, να νιώσω το σκίρτημά σου, δεν θέλω τίποτα άλλο από σένα. Έτσι θα γίνεις ο τόπος που θα γαληνεύω, μεταξύ της μνήμης και φαντασίας.  Σε χρειάζομαι, χρειάζομαι την ηδονή σου, την ματαιοδοξία σου, τον ναρκισσισμό σου, την απελπισία σου, την καταδίωξή σου.  Σε θέλω εσύ είσαι το κανονικό και εγώ χάνομαι  στο ακανόνιστο. Θα στολιστώ για να ριχτώ στην αγωνία σου ζωή μου, να σε αγγίξω, να σε πιάσω, να σε μυρίσω, να μπω στο κρεβάτι σου και στα σεντόνια σου, στο κορμί σου, στο φιλί σου στον σπασμό σου που ξεσχίζει τις αραχνιασμένες ιδεοληψίες τους, μαζί σου η συνείδησή μου από τσαλακωμένος σπόρος ανοίγεται τεντώνεται και αρχίζει να ανοίγει λουλούδι πλατύτερο και από τον ουρανό, όσο απλώνεται γαληνεύω, ομορφαίνω και εισχωρώ στον χρόνο τον παρελθόντα και τον μέλλοντα και έτσι είμαι απεριόριστα παρών εδώ._