Στο λιμάνι φυσούσε άγριος νοτιάς. Η θάλασσα από τα βάθη της είχε ανακατωθεί και ανασηκωθεί σε πελώρια κύματα που έσκαγαν παντού στη παραλία σαν λαβωμένο τέρας, βγάζοντας φοβερό βουητό και τινάζοντας παντού θυμωμένους αφρούς.
Αγάπη μου πως να σε φτάσω με αυτόν τον παλιόκαιρο, μονολόγησε και σήκωσε τους γιακάδες του πιο ψηλά. Ο αέρας μαστίγωνε το πρόσωπό του και του τραβούσε να του ξεριζώσει τα μαλλιά. Τα ρούχα του απάνω του σπρωγμένα από την απίστευτη δύναμη του αέρα, ένοιωθε πως ήθελαν να τον παρασύρουν μαζί τους και να πετάξει η να σχιστούν να φύγουν και να τον ξεγυμνώσουν.Τοίχο τοίχο σύρθηκε και μπήκε στο καφενείο κλείνοντας απ’ έξω το μούγκρισμα του νοτιά και της αγριεμένης θάλασσας.
-Θα φύγει πλοίο; Ρώτησε αν και ήξερε την απάντηση. -Αν δεν πέσει ο καιρός δεν κουνιέται τίποτα. του απάντησε ο καφετζής που ήταν και πράκτορας του μοναδικού πλοίου που εξυπηρετούσε το νησί.
Πως να έρθω σε σένα λουλούδι μου μεθυστικό σκέφτηκε πάλι, γιατί μας το κάνει αυτό η φύση το μόνο που καταφέρνει είναι να θεριεύει την λαχτάρα μου για σένα.
Συνεχίζεται…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου