Κανένας δεν έχει ευθύνη της ανεπάρκειάς του, είμαστε όλοι θεατές της σκηνής (όπως στον παράπλευρο πίνακα) και της ζωής των άλλων, από την ασφάλεια του καναπέ μας, παρατηρούμε τον κόσμο στον οποίο δεν ανήκουμε γιατί τίποτα σε αυτόν τον κόσμο δεν είναι μαγευτικό τόσο όσο η ανάμνηση της χαμένης παιδικότητας.
Μόνο η αγάπη, που υποδύεται ένα άλλο όνειρο μπορεί να μας αποσπάσει από αυτή μας την προσήλωση. Όμως εάν η παιδικότητά μας ήταν η εποχή της ευτυχίας αυτή της αγάπης δεν είναι, γιατί κάθε ενήλικη συνειδητοποίηση της αγάπης και της ευτυχίας περιέχει την συνειδητοποίηση της απώλειας και του θανάτου.
Από τις πίκρες η πιο μεγάλη στην ζωή είναι, οι λάθος επιλογές, όχι όλες, αυτές που μας κάνουν να είμαστε δούλοι και υπηρέτες αυτών που με κάποιο τρόπο μας κακοποιούν και οι άλλοι που δείχνουν φροντίδα και δίνουν αζημίωτα την βοήθειά τους, αυτούς τους προδίνουμε και βρίσκουμε ευφυείς τρόπους για να τους απομακρύνουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου