Θυμάσαι που άκουγες μουσική και κάθε τόσο σήκωνες τα μάτια και με κοίταζες σαν να με αποχαιρετούσες; Πάντα έφευγες. Δεν σε κρατούσε τίποτα, σε όποια σου στιγμή και να ταξίδευες δεν ήταν εκεί, για μικρό αντάλλαγμα έδωσες ότι ωραιότερο είχες και από τότε ξεκίνησε η περιπλάνηση, μόλις πλησίαζες έφευγες.
Τώρα όπου και να πας δεν προλαβαίνεις.
Ο καιρός έφυγε, οι αναμνήσεις σκεπάζουν σιγά σιγά το παρελθόν έτσι που σε λίγο δεν θα θυμόμαστε, παρά σαν κάτι άλλο, ανερμήνευτο σαν όνειρο.
Ζούμε πάντοτε αλλού και μόνο όταν κάποιος μας αγαπάει ερχόμαστε για λίγο κοντά μας.
Κάθε φορά που σε αναπολώ, δυσκολεύομαι να βρω την ηλικία μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου