Στέκεσαι εκεί, σαν βλέμμα ερημιάς. Και κλαις. Στέκεσαι εκεί και ξερογλείφεις τις προφάσεις που έχεις ανακαλύψει, για να κρατάς μες στην μιζέρια την ψυχή σου. Στέκεσαι εκεί και λογαριάζεις πόσα σου άρπαξαν, πόσα σου 'κλεψαν, πόσα σου ρήμαξαν. Μήπως δεν είναι έτσι ακριβώς μωρό μου; Μήπως εσύ οδηγούσες κάθε φορά, από την πίσω πόρτα της ψυχής σου, το ληστή; Ήταν και αυτός ένας τρόπος να υπάρχεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου