Εμείς

Όλοι εμείς, οι σιωπηλοί ακροβάτες μιας μάταιης υπόσχεσης,
παραπλανηθήκαμε από τα μάτια μιας Ανατολής
και ξελογιάσαμε τις ελπίδες μας.
Ερωτευθήκαμε ότι μας αφάνιζε, αφρούρητοι,
δίχως ένα άλλοθι για τα λάθη μας.
Όλοι εμείς, που χαράξαμε αμέτρητες φορές τ' ονομά της,
στον φλοιό της προσμονής,
που περιμέναμε, ώρες αλογάριαστες,
γερμένοι στον πιο κοφτερό βράχο της ψυχή μας.
Όλοι εμείς, ανένταχτοι ονειροπόλοι,
που αντέχουμε να βαραίνει τα κλαδιά μας η θλίψη,
βάλαμε φτερά αγγέλων στις αμαρτίες μας
και σ' ένα ηλιοβασίλεμα
κάψαμε την αθωώτητά μας και ότι δεν είχε τ΄άρωμά της.
Τώρα όμως, σουρούπωσε
και κουραστήκαμε
να λείπουμε από την ζωή μας περιμένοντας,
θα περάσουν ώρες, μέρες, καιρός
σκαλίζοντας τις στάχτες,
μετά πάλι θα ανθίσουν οι νερατζιές.
Μόνο, να πως να το πω,
οι νύχτες, θα γίνουν ξαφνικά πολύ μεγάλες.