H Ερημιά του Έρωτα

Πως να δώσεις κάτι που δεν έχεις; Πως να ορκιστείς για έναν άγνωστο εαυτό στον άγνωστο εαυτό του άλλου; Στις σχέσεις με τον διαφορετικό άλλο, ο άμετρος εγωισμός θολώνει το τοπίο που βαδίζουμε αλλά και το παραλλάζει μέχρι το αντίθετό του, δημιουργεί αντικατοπτρισμούς των θέλω μας.

Χωράει ηθική σε ένα ένστικτο επιτακτικό και βίαιο που κινδυνεύει; Ανακαλεί όλη την πονηριά του, τις τακτικές άμεσης ικανοποίησης και εισβάλλει στον χώρο του ποθητού με μοναδικό σκοπό την απόκτησή του. Την αιχμαλωσία του. Η πανουργία του έρωτα είναι τόσο καταναγκαστική που καταντά θεμιτή.

Και δεν υπάρχει ισχυρότερο πάθος από τον ναρκισσισμό. Τον έρωτα δηλ του εαυτού μας και ως εκ τούτου τον έρωτα κάθε θελήματος μας, και κάθε πόθου μας. Ο άλλος τότε ο επιθυμητός άλλος, μετατρέπεται από πρόσωπο σε σημείο αναφοράς της ύπαρξής μας.

Ο εγωισμός είναι γεννήτρια νόσων παντός είδους. Από την άλλη τίποτα δεν είναι περισσότερο στο χέρι μας και στην επιλογή μας όσο το εγωιστικό θέλω μας. Είναι στάση ζωής που επανεπιλέγεται και επανατροφοδοτείται. Είναι το πάθος των παθών. Το να μας αρνηθούν γίνεται δεσμός ισχυρός, ίδιος με το να μας αποδέχονται, γιατί υπάρχουμε όσο υπάρχει ο άλλος και φτιάχνουμε την ζωή μας έτσι ώστε να μας λείπει και δίχως την αποδοχή του σχεδόν να μην υπάρχουμε.

Αν δε, μας αφήσει να τον πλησιάζουμε τότε αναδύεται σε όλη του την μεγαλοπρέπεια το "Σύνδρομο του Σκαντζόχοιρου" και έτσι δίνουμε τροφή στο ανυπόστατο.

Μια επίσης ευθύνη που έχουμε αφορά την τροφοδότηση του εγωισμού μας. Όταν λαμπαδιάζει το δάσος μπορεί το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να το πενθήσεις, αλλά δεν μπορείς να μην αναλογιστείς ότι δεν έπρεπε να πετάξεις εκείνο το αναμμένο τσιγάρο στα ξερά χόρτα της σιταποθήκης.