περιστοιχισμένοι
από αυτό το οξύ αίσθημα μοναξιάς
που γεννά το απαγορευμένο.
Η μοναξιά του εραστή
μπροστά στον ύπνο της συνύπαρξης.
Η μοναξιά του χρόνου που περνάει δίχως νέα της.
Η μοναξιά εκείνων που αγαπούν και δεν αγαπιούνται,
εκείνης που επιθυμεί και δεν αποδεσμεύει.
Η μοναξιά αυτών που βρίσκονται μαζί, σαν άγνωστοι,
και κρατούν ανείπωτο τον κρυφό τους πόνο.
Η μοναξιά της άγνοιας του μετά.
Η μοναξιά
μας προσπερνάει και εκφυλίζει
τα σκιρτήματα της σάρκας,
γλυκειά παγίδα και καταφύγιο μαζί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου