Όσο μιλούσε για τον εαυτό της άλλαζε τη στάση της στο κάθισμα. Ανεπαίσθητα τραβήχτηκε προς τα πίσω, ακούμπησε την πλάτη της στη ράχη του ντιβανιού, σταύρωσε με άνετη και φυσική θηλυκότητα το ένα πόδι πάνω στο άλλο και άφησε χαλαρά τα χέρια της ελεύθερα να κινούνται, μίλαγε και έκανε ωραίες κινήσεις που υπογράμμιζαν και ζωγράφιζαν τα λόγια της, ήταν συναρπαστική. Την κοίταγε στα μάτια, αλλά και αλλού, όσο η διήγηση του εαυτού της προχωρούσε την έβλεπε να μεταμορφώνεται ήταν πια μια γυναίκα αλλιώτικη. Διαφορετική από εκείνη που είχε τότε στην εισβάλει στην ζωή του. Τώρα αγωνιούσε γλυκά και ανίσχυρα, δεν ήταν κυρίαρχη, ήταν μαγευτική και μαγεμένη, χάιδευε τα μαλλιά της και τα μάζευε πίσω , αφήνοντας ελεύθερο το πρόσωπό της που ήταν ένα ειδυλλιακά απόλυτο τοπίο, κάπου εδώ σκέφτηκε πρέπει να μάθω να της αντιστέκομαι στα σοβαρά. Τον ελκύει και αφήνεται να τον τυραννά, κι όμως το νιώθει πως τίποτα μα τίποτα άλλο δεν κάνει υποφερτή τούτη την ζωή και τούτον τον ανόητο θάνατο που μας περιτριγυρίζει. Αν και ελάχιστα έχει ζήσει μόνη την μαγνητίζει η μοναξιά, όπως άλλους ο έρωτας. Σαν στην μοναξιά της να είναι κρυμμένο, μυστικά κάτι πολύ σπουδαίο όπως μια συνάντηση, με την ελευθερία ίσως, το να γλυτώνεις από τον ιδανικό σου εαυτό είναι ελευθερία. Όμως η δικιά της τρυφερότητα την λυγίζει στα δύο, όταν αντικρίζει την ομορφιά του κόσμου. Συχνά τα όμορφα μάτια της γεμίζουν δάκρυα, έκλαιγε σαν λύτρωση, δεν ήξερε πως να το πει. Λες και έκανε έρωτα για να φτάσει ως εκεί. Από το γυμνό σώμα στη γυμνή ψυχή, στην ελευθερία. Χαλάρωνε από μια χρόνια ένταση, ανακουφιζόταν από ένα απόμακρο αλλά μόνιμο πόνο. Στον καθρέπτη που πήγαινε μετά, κοίταζε τα μάτια της να λάμπουν. Το δέρμα της ρόδινο και απαλό σαν μωρουδένιο, τα μάγουλά της καυτά από έξαψη. Ήταν ο πιο όμορφος εαυτός της. Όσο περνάει ο καιρός τόσο το σκοτεινό και ασαφές που έφερνε στις συζητήσεις μας κέρδιζε σε σαφήνεια. Μιλούσε σαν φίλη, και λέω "σαν" γιατί η σχέση μας δεν είχε την πολυτέλεια της φιλίας. Απλά ήθελα να της πω οτι ο σύντροφος των ονείρων της δεν βρίσκεται, πλάθεται, όχι με λόγια αλλά με αυτό που είναι εκείνη, ώριμος αν είναι εκείνη ώριμη, όμορφος αν τον αγαπάει, δυνατός αν τον πιστεύει. Αν είναι εκείνη ανυπόμονη, αβέβαιη, αδύναμη, πως να γίνει εκείνος αυτός που ζητάει και έτσι να 'ναι δεν θα το καταλάβει. Είναι εύστροφη και δημιουργική, αν δεν μάθει ποια είναι, δεν θα ξέρει ποιος είναι ο άλλος.
Ίσως να μην την ξαναδώ ποτέ, εννοώ με την ίδια ματιά. Από το σκοτάδι της θέσης μου η από το περιθώριο, θα την δω να λάμπει με μια χρυσίζουσα αύρα, θα ακούσω την μεταξωτή φωνή της όπως τότε στο τηλέφωνο, θα την δω να ανατέλλει ήλιους και σε μια, μόλις σε μια μικρή γωνίτσα των ματιών της μια τόσο δα νοσταλγία. Προσπάθησα να την ερμηνεύσω αλλά δεν τα κατάφερα, η δική της ερμηνεία με παρέσυρε πολύ μακριά με έκανε να συναρμολογώ συνεχώς τον εαυτό μου. Κάπως και κάπου βαθειά μέσα της μονάχα εκείνη θα ξέρει ποια είναι η αληθινή της ζωή, τι μοιράζεται και με ποιόν, τις αλήθειες και τα ψέματα τον φόβο και τον πόθο για να καταφέρει αυτή τη σαγηνευτική επιστροφή στο δικό της αληθινό μέλλον.
Τέλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου