Θεατρική Παράσταση "ΑΓΑΜΕΜΝΩΝ"

Η βραδιά ήταν καταπληκτική, (10/9/08) δροσερή, με φεγγάρι και καλή παρέα βοήθησαν και τα τσιπουράκια και με τις αισθήσεις ανοιχτές αφέθηκα στο έργο, σε αυτή την προσπάθεια δηλαδή, να «διαβαστεί αλλιώς» το αρχαίο δράμα, ένα άνοιγμα σε «νεωτερικές» σκηνικές αναγνώσεις.

Μπροστά μου ο «Αγαμέμνων» του Αισχύλου που πάνω του δούλεψε και προβληματίστηκε το «Θέατρο Δωματίου» της Άντζελας Μπρούσκου, με στυλοβάτη του εγχειρήματος την παρουσία της Αμαλίας Μουτούση, στο ρόλο της Κλυταιμνήστρας. Το αποτέλεσμα ενδιαφέρον, απέσπασε θερμό χειροκρότημα.

Στο παλιό ελαιοτριβείο της Ελευσίνας εναρμονίστηκε η σκηνή με το χώρο, με προεκτάσεις στο κενό κτίριο ήταν ένα απλό αλλά διαχρονικό σκηνικό. Η Κλυταιμνήστρα με μακρύ φόρεμα σημερινής μόδας και ο Χορός των Αργείων μια παρέα εργάτες, της γης ή της πόλης, με τις χαρακτηριστικές ως τα χτες τραγιάσκες τους.

Αυτός ο Χορός ήταν στην πραγματικότητα ο πρωταγωνιστής. Από την αρχή -απορροφώντας μάλιστα το ρόλο του Φύλακα- είναι ένας πανταχού παρών και τα πάντα σχολιάζων δήμος. Καφενόβιος, ως γνήσιος Έλλην, αποδίδει το χορικό σαν ρεαλιστική συζήτηση μεταξύ των μελών του, για να αναγγείλει ότι «ιερόν πτολίεθρον έπερσεν» επιτέλους. Λίγο αργότερα ο Χορός περνάει σε… υπερβατικά: θα τσακίσει το καρπούζι πάνω στο χάρτη της Ελλάδας όχι τόσο για να το φάει, όσο για να πασαλείψει ο ένας τον άλλο, ενώ όταν έρχεται ο Αγαμέμνων, ο αφέντης τους μεταλλάσσεται σε… κοπάδι σκύλων. Που και τι δεν έκαναν τα σκυλάκια όσο διαρκούσε η βασική αυτή σκηνή. Σειόνταν σύγκορμα από χαρά, στα τέσσερα ή σούζα, αλλά δεν δίσταζαν να κατουρήσουν το πόδι του αφέντη τους, σηκώνοντας χαρακτηριστικά το πόδι, ή να βατεύουν το ένα το άλλο (σχηματίζοντας «τρενάκι») όσο εκείνος διαλεγόταν με την καταχθόνια Κλυταιμνήστρα. Μετά τη δολοφονία του αφέντη τους τα μέλη του Χορού σηκώνονται πάλι στα δύο και μάλιστα υψώνουν τα άλλα δύο άκρα σε επαναστατική γροθιά, απειλώντας τους φονιάδες με εμβατήρια και πέτρες.

Πάντως ο Αισχύλειος «Αγαμέμνων» είναι κείμενο πολύ πιο σύνθετο και ποιητικό από ό,τι φιλοδόξησε να δείξει αυτή η παράσταση με τις αναμφισβήτητα καλές της αντιλήψεις.

Καμένος από χέρι ο ρόλος της Κασσάνδρας, και μάλιστα όπως ερμηνεύθηκε από την Παρθενόπη Μπουζούρη (κάτι ανάμεσα σε αθλήτρια καράτε και έγκλειστη ψυχιατρείου), απολαυστικά… αντιτραγικός ο σαρκαστικός ναύαρχος Αγαμέμνων του Μηνά Χατζησάββα (με αλυσίδες και άλλα λιλιά στο γυμνό, μέσα από το ανοιχτό σακάκι, στήθος) και αντάξιος του υποκριτικού εκτοπίσματος μιας Αμαλίας Μουτούση ο τρόπος με τον οποίο η πάντα σε επαφή με την ουσία ηθοποιός μετέβη κλιμακωτά από τη δήθεν φιλόστοργη σύζυγο στη μαινόμενη φόνισσα.

Στην παράπλευρη εικαστική έκθεση του ελαιοτριβείου βαριές μικρασιατικές μνήμες, όχι πάντα με επιμέλεια δοσμένες, αλλά συνοδευμένες με ένα βαρύ,συναίσθημα αυτού που λείπει και για το οποίο υποφέρουμε ακόμα.