ΨΥΧΟΣΩΜΑΤΙΚΗ

Η ασθένεια δεν εκδηλώνεται σχεδόν ποτέ ξαφνικά .
Τις περισσότερες φορές εμφανίζεται πρώτα σαν διαταραχή στο συναισθηματικό-ψυχολογικό επίπεδο , όπου συνήθως παραμένει γιά αρκετό χρονικό διάστημα, ζητώντας λύση.
Αυτή είναι μία κρίσιμη περίοδος για την ασθένεια, κατά την οποία μπορούμε να παρέμβουμε πραγματικά και να αποτρέψουμε το επόμενο στάδιο πού είναι η σωματοποίησή της δηλ. η εκδήλωση της στο σώμα.
Συνήθως αγνοούμε αυτές τις προειδοποιήσεις του εαυτού μας, συνεχίζοντας να ζούμε με το πρόβλημα «σαν να μην συμβαίνει τίποτα».
Έτσι το αμέσως επόμενο στάδιο είναι η σωματοποίηση της νόσου , με μία «νέα νόσο» , που στην πραγματικότητα δεν είναι άλλη από αυτήν, από την οποία ήδη πάσχαμε (διαφέρει μόνο κατ’ όνομα).
Η πρώτη κατανόηση , είναι ότι η διαταραχή είναι μία από την αρχή μέχρι το τέλος.
Οι εκδηλώσεις της στα διάφορα στάδια όμως διαφέρουν, έτσι ώστε να δίνονται διαφορετικά ονόματα στο ίδιο πράγμα.

Πως όμως εμφανίζεται η πρώτη διαταραχή ;
Πράγματι η ασθένεια είναι ποινή, όχι βέβαια γιά τις αμαρτίες, με την στενή έννοια αλλά γιά το ότι αδιαφορήσαμε γι αυτά που η ζωή μας κάλεσε να αναπτύξουμε κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο και με τις υψηλότερες προδιαγραφές.

Σιγά σιγά αλλά σταθερά κάθε προσπάθεια για διαφοροποίηση του ατόμου, ελέγχεται απόλυτα ώστε να φτάσει αυτός να συμμορφωθεί με τα πρότυπα που ορίζει η εκάστοτε κοινωνία , διατίθενται προς επιλογή. «Ανεπαισθήτως εκτίστηκαν γύρω μου τα Τείχη........» (Καβάφης).
Η Ασθένεια , λοιπόν , εκδηλώνεται στην αρχή σαν αίσθημα προσωπικής ανεπάρκειας (άλλα θέλαμε να κάνουμε και άλλα κάναμε στην ζωή) .
Αυτή είναι η πρώτη κρούση της συνείδησης, που αποτελεί την πρώτη προειδοποίηση.
Αμέσως μετά και αφού έχουμε μείνει αδρανείς στην προειδοποίηση αυτή, έρχεται το ψυχολογικό πρόβλημα (καταθλίψεις κάθε είδους, μανίες, εξαρτήσεις κ.λ.π) και τέλος αφού παραμείνουμε αδιάφοροι και σ αυτήν την προειδοποίηση , το πρόβλημα σωματοποιείται και παίρνει την μορφή της ασθένειας.
Τι επακολουθεί
Όταν βρίσκεται κάποιος στο στάδιο της κατάθλιψης (που προκύπτει από την αίσθηση προσωπικής ανεπάρκειας , που προκύπτει από την ελλιπή εκδήλωση των ιδιοτήτων του καθενός μας , παίρνοντας φάρμακα εναντίον της κατάθλιψης, στην πραγματικότητα συγκαλύπτει το πρόβλημά του οδηγώντας το πιο βαθιά μέσα του.
Μπορεί λοιπόν με τα φάρμακα να ξεγελάει τα όργανά του έχοντας ίσως την ψευδαίσθηση της ισορροπίας , αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να ξεγελάσει τον ίδιο του τον εαυτό, ο οποίος άλλα ζητούσε και άλλα του έδωσαν.
Το πρόβλημα, λοιπόν, έχοντας συγκαλυφθεί τουλάχιστον εξωτερικά, αρχίζει να στρέφεται προς τα μέσα.Όσο μεγαλύτερος είναι ο βαθμός της συγκάλυψης, τόσο πιο βαθιά είναι η οργανική βλάβη που προκαλείται.
Όταν δε η εξαπάτηση του εαυτού φτάσει σε ακραίο βαθμό , τότε το πρόβλημα στρέφεται τόσο βαθιά , ώστε φθάνει στο κύτταρο, το οποίο και αλλοιώνει προκαλώντας τον καρκίνο.
Στην πραγματικότητα , αυτό που συμβαίνει στον καρκίνο είναι ότι κάποιος έχει τόσο πολύ διαστρεβλώσει τον ίδιο του εαυτό και μεταλλάξει την πραγματική του φύση, ώστε η μετάλλαξη αυτή να φτάσει μέχρι τον πυρήνα του κυττάρου του και να το μεταλλάξει σε καρκινικό.
Να λοιπόν γιατί, η έρευνα προς την θεραπεία του καρκίνου μέχρι στιγμής μόνο παρατάσεις ζωής μπορεί να υποσχεθεί, διότι προσπαθούν παρεμβαίνοντας εξωτερικά να θεραπεύσουν κάτι που η ίδια η φύση του ανθρώπου προκαλεί, σαν έσχατη κραυγή γιά την καταπάτηση της.

Το να ζούμε μέσα στην αλήθεια είναι ο θεμέλιος λίθος γιά την ψυχική και σωματική μας υγεία.
Αυτή η αρχή είναι μεν απλή στην διατύπωση της , γίνεται όμως αφάνταστα δύσκολη, αν λάβει κανείς υπ όψη του ότι έχουμε συνηθίσει να ζούμε μέσα σε μία πλαστή πραγματικότητα, με πολλά ψεύτικα πρότυπα, υιοθετώντας και συντηρώντας ψεύτικες καταστάσεις γύρω μας και εξαπατώντας τον εαυτό μας καθημερινά σε όλα τα επίπεδα.
Η πλήρης αποκάλυψη της αλήθειας μέσα και έξω μας πολλές φορές γίνεται αρκετά οδυνηρή και απαιτεί μεγάλο ψυχικό σθένος.Το να λειτουργούμε με τις «ευκολίες μας» , μέσα στις οποίες περιλαμβάνεται και η συνεχής αυταπάτη , είναι η προτιμότερη οδός γιά τους περισσότερους ανθρώπους.
Η αποκάλυψη της Αλήθειας, λοιπόν, είναι κάτι που απαιτεί συνεχή και συστηματική προσπάθεια , τουλάχιστον μέχρι αυτός ο τρόπος σκέψης να γίνει αυτόματος, διότι η Αλήθεια δεν είναι ένα σύνολο κανόνων , που μπορεί κανείς να μάθει και άρα να λύσει το πρόβλημά του.
Η Αλήθεια είναι η αποκαλυπτική λειτουργία της συνείδησης πάνω στα γεγονότα.
Η κατάκτηση της λειτουργίας της αλήθειας είναι μία εκπαιδευτική διαδικασία που χρειάζεται συνεχή και συστηματική προσπάθεια.
Με την απόκτηση περισσότερης, λοιπόν, συνείδησης αρχίζει να κινητοποιείται η διαδικασία αναζήτησης της αλήθειας .
Αν το να ζούμε με την αλήθεια είναι ένας σημαντικός παράγων στην διατήρηση της υγείας μας, ένας εξίσου σημαντικός παράγων που συντελεί προς αυτήν την κατεύθυνση είναι η διαρκής ανάπτυξη σε υψηλό επίπεδο των εν δυνάμει δυνατοτήτων μας.
Κι αυτό έχει γίνει ήδη αντιληπτό στις ΗΠΑ όπου στο ασθενή ανακοινώνεται πλήρως η κατάσταση της υγείας του, χωρίς να αποκρύπτεται η αλήθεια.
Αυτό μπορεί σε ορισμένες περιπτώσεις να είναι πολύ οδυνηρό, αλλά, αν κάτι θεμελιώθηκε στο ψέμα και την αυταπάτη, μόνο βγαίνοντας από αυτήν υπάρχουν ελπίδες να ξεριζωθεί.
Η σωστή κατά την γνώμη μου ενημέρωση του ασθενούς θα έπρεπε να είναι ότι πάσχει από κάτι που μπορεί να τον σκοτώσει η να τον ταλαιπωρήσει αφάνταστα και θα πρέπει να αλλάξει τελείως νοοτροπία και τρόπο θεώρησης των πραγμάτων αν θέλει να βάλει τις βάσεις της θεραπείας του. Ας δούμε όμως σε τι συνίσταται αυτή η αλλαγή νοοτροπίας που πρέπει να κάνει μέσα του κάθε άνθρωπος , όχι μόνο γιά να απαλλαγεί από δυσάρεστες ασθένειες αλλά και γιά να διατηρηθεί υγιής καθ’ όλη την διάρκεια της ζωής του
Η πρώτη μεγάλη πλάνη του σύγχρονου ανθρώπου είναι η πίστη ότι η ζωή αυτή είναι το μέγιστο αγαθό, είναι πολύτιμη και άρα πρέπει να την διαφυλάξουμε με κάθε τρόπο.
Αυτό οδηγεί σε μία συνεχή αγωνία γιά την υγεία με αποτέλεσμα την υπερκατανάλωση φαρμάκων, ιατρικών επισκέψεων και εξετάσεων προς χάριν φυσικά των φαρμακοβιομηχανιών και των ιατρικών κέντρων, διότι επικρατεί η αντίληψη ότι με την πρώτη ενόχληση πρέπει να «τρέξουμε αμέσως στο γιατρό διότι μόνο τότε έχουμε την ελπίδα να σωθούμε».
Αυτό αντιτίθεται στην ανθρώπινη φύση αλλά και στην φύση γενικότερα η οποία είναι φτιαγμένη γιά να γεννά, να αναπτύσσει να θεραπεύει, αλλά και να εκφυλίζει κάθε τι το άχρηστο.
Και αν κάτι δεν το έχουμε χρησιμοποιήσει σωστά και εξελίξει ανάλογα, είναι έργο της φύσης να το καταστρέψει.
Αντί λοιπόν σπασμωδικά να τρέχουμε πανικόβλητοι γιά φάρμακα και εξετάσεις , θα έπρεπε με την εμφάνιση του συμπτώματος, πρώτα να αναρωτηθούμε τι δεν κάναμε με τον εαυτό μας μέχρι τώρα, ενώ αυτός πιεστικά μας το ζητούσε.
Βέβαια, αυτό θέλει τόλμη και παλικαριά και πάνω απ όλα ειλικρίνεια .

Ακόμα, αν ακολουθούμε κάποια ψυχολογική ιατρική υποστήριξη , θα πρέπει να ζητήσουμε από τον ψυχολόγο να μας βοηθήσει προς αυτήν την κατεύθυνση με διάλογο .
Το πρώτο και ουσιαστικότερο βήμα γιά την θεραπεία γίνεται όταν πιστέψουμε ότι η ζωή αυτή καθαυτή δεν έχει ιδιαίτερη αξία, εκείνο που πραγματικά αξίζει είναι η ποιότητά της και όχι η διάρκειά της.
Στην πραγματικότητα δεν έχει σημασία αν θα ζήσεις δέκα χρόνια η δέκα μήνες , σημασία έχει το πώς θα ζήσεις.