Οδυγγέλεια 10 Επίλογος

Η Αθηνά ήταν όλο τσαντίλα, είχε ξενυχτήσει και οι εκκλήσεις του Οδυγγέλη την ξύπνησαν πριν ξεκουραστεί, κατέβηκε βιαστικά στον ναό της απ’ όπου την είχε επικαλεσθεί ο Οδυγγέλης και ρουφώντας τον καφέ της , του είπε:

Οδυγγέλη αν και θεά με τεράστια αποθέματα λογικής και υπομονής, σε βαρέθηκα. Χάνω την υπομονή μου, μαζί σου. Έχω φάει ένα σωρό σοκολάτες εξ αιτίας σου. Είπαμε, η επανάληψη μητέρα της μάθησης, αλλά το παράκανες, τι IQ σου δώσαμε και έχεις ανάγκη από τόσες επαναλήψεις για να δράσης προς όφελος σου. Τιιι; Την αγαπάς; Έλα τώρα, αυτά θα λέμε; Εντάξει, εντάξει ,τώρα όμως τελείωσε, όσο αγάπησες αγάπησες.

-Και τώρα που τελείωσε τι? Και να κλαις και να υποφέρεις και να μαστιγώνεσαι, αυτό ήταν, δεν είσαι ικανός εσύ να συντηρείς όνειρα, είσαι λόγια παρέας που γεμίζουν τις ώρες μέχρι να τον ξαναδεί, σου το λέει (και το χαίρεται) δεν το υπονοεί, πιο ξεκάθαρο από έτσι τι; Εκείνος ιδανικός και ιδανικά προστατευμένος, εσύ καθημερινός χαμάλης της φαντασίωσης και απροστάτευτος.Όμως δεν σε ενδιαφέρουν εσένα αυτά, ούτε ωφελεί να μένεις στο ίδιο σημείο και να χτυπιέσαι, θα σε καταπιεί η δίνη σου. Κολύμπα, τώρα ξέρεις, ναυάγησε στα ρηχά, η σχέση σου, όχι το σύμπαν. Όλα εξακολουθούν να είναι μαγευτικά, όπως και πριν. Πως κάνεις έτσι, το καθρέπτη έχασες, που μέσα του καθρέπτιζες τον κόσμο. Λες να μην σε γυρέψει πια η ζωή, λες να σταματήσει εδώ ο χρόνος; Ένα αδιέξοδο ήταν, μην σαστίζεις. Κοίτα την σήμανση κάνε πίσω, δεξιά, αριστερά, ρώτα και ξαναβρές τον δρόμο. Μην χάνεσαι σε δικαιολογίες. Τι πάει να πει γιατί; Τι σημασία έχει; Γιατί ο έρωτας σε έκανε να πορευτείς δίχως σύνεση για αυτό, πόση απόρριψη σου χρειάζεται πια, δεν σ’ αγαπάει ρε παιδάκι μου, ξεκόλλα, απλά βρέθηκες κοντά της και συνήθισε την παρουσία σου και ίσως μερικές άλλες ασυνείδητες ανάγκες, δεν ήσουν ποτέ στις προτιμήσεις της. Πως τα φτιάχνεις τώρα έτσι με το μυαλό σου, τι παράπονο έχεις. Ότι ήθελε στο έδωσε, σου πε και πέντε καλές κουβέντες σαν συστατική επιστολή, τι θες, έχεις καταλάβει τι της ζητάς; Σταμάτα την γκρίνια και τελείωνε πια με τα ναυάγια. Αν είναι να ταξιδέψεις κάντο καλά αυτή τη φορά, προετοιμάσου, γίνε καλύτερος, μη ξοδεύεσαι πολύ στα γιατί και αφήσου να σε απαγάγει το ταξίδι όχι το ναυάγιο.
-Ναι αλλά εγώ…

-Άντε πάλι, λοιπόν, αφού δεν καταλαβαίνεις πάμε πιο βαθιά, πρόσεξέ με, διαμαρτύρεσαι για το ανεκπλήρωτο, όμως είναι εξάρτηση να περιμένεις να σου χαρίσουν αγάπη. Σκέψου, είναι μεγάλη πλήρωση η αγάπη, αλλά μόνο αυτή που χαρίζεις. Απ' την άλλη, όσο και αν αγαπιέσαι, το ανικανοποίητο σου, μαραζώνει την καρδιά, αν αυτή δεν μπορεί να αγαπήσει. Γεμίζουμε από την αγάπη που εμείς δίνουμε, από την πίστη που ασκούμε, από όσα δικά μας χαρίζουμε. Το συναίσθημα το διαλέγουμε, δεν μας διαλέγει, για αυτό και η καρδιά είναι διαρκώς θυμωμένη μαζί μας που την στενεύουμε. Νομίζουμε πως είναι δύσκολο να βρούμε να μας αγαπούν αλλά είναι πολύ πιο δύσκολο να αγαπάμε εμείς, τουλάχιστον, όταν στερείσαι, ονειρεύεσαι και προσδοκάς είσαι συνεπής και ζωντανός με την έμπνευση. Το να φοβάσαι να δώσεις όμως, σε καθηλώνει, σε αξόδευτη ζωή. Σε τελική ανάλυση ελκυστικοί και ωραίοι είναι αυτοί που μπορούν να λένε αντίο, που βρίσκουν τελικά την δύναμη να βάζουν τέλος σε σχέσεις που δεν είναι αληθινές η που δεν είναι πια. Που δεν αρέσκονται στο λίγο, που μισούν το σταγονόμετρο. Όποιος αγαπά πραγματικά ναι, διεκδικεί, αλλά δεν μένει, με το έτσι θέλω, δεν απαιτεί, ούτε εκλιπαρεί, ούτε κλαίγεται, αν δεν αγαπιέται. Δεν αντέχει τέτοιο πόνο, τέτοιο εξευτελισμό, ούτε μειώνει το συναίσθημά του, δεν γίνεται να δεχτεί το «θα με αγαπάς τόσο, όσο», κάτι σαν συναισθηματικές εκπτώσεις. Μεγάλες προσφορές, σήμερα στο πανέρι της ψυχής μας, δεν έχουμε αγάπη αλλά σημαντικότητα, φιλία, υπεύθυνη σχέση, τηλεφωνική πραγματικότητα, γνωριμία και δεν ξέρω τι άλλο, πάρτε όλα τζάμπα. Τι είναι αυτά; Φοβόμαστε να πούμε την αλήθεια στον εαυτό μας; Οτι δηλ τα θέλουμε όλα. Θυμάσαι τα συγγράμματα του μάντη που σου έδωσε η Ωραία Λένα, ωραία διάβασε τι λέει το δεύτερο. Ο Οδυγγέλης έβγαλε απο την ζώνη του το σύγγραμμα, το ξεδίπλωσε έβαλε τα γυαλιά του και διάβασε με τρέμουσα φωνή.
"Μαθαίνεις από τα λάθη σου μόνο όταν είσαι έτοιμος να πληρώσεις τα δίδακτρα" .

-Ρε Αθηνά καλά όλα αυτά, όμως κάπου μέσα μου, πιστεύω πως την αδικώ, ίσως εκείνη να τα βλέπει πιο σωστά από μένα ε, και τελικά ότι μπόρεσε μου το έδωσε, απλά εγώ δεν θέλω να το δω η είμαι άπληστος. Δεν ξέρω, θα ήταν εγωιστικό να πιστεύω ότι τουλάχιστον και εκείνη στενοχωριέται από όλο αυτό;
- Άκου, φυσικά και είναι και έτσι, δεν θα το συζητήσω, μη χάνεσαι, η έννοια του άλλου είναι δυσανάγνωστη, μόνο ανατρέχοντας στα δικά σου συναισθήματα και παραστάσεις νομίζεις πως τον καταλαβαίνεις. Προσκολλημένος στον κόσμο σου, θεωρείς ως αληθινά μόνο όσα ζεις, όπως τα ζεις και όσα σου θυμίζουν κομμάτια του δικού σου κόσμου, και αν δεν σου θυμίζουν, τα παραμορφώνεις, τα πλάθεις, τα ταυτίζεις και τα κάνεις να θυμίζουν, για να μπορείς να τα κατανοήσεις. Εσύ ζητάς και άμα ζητάς τιμάς. Εκείνη οριοθετεί αυτό που δεν θέλει να μοιραστεί μαζί σου, γιατί νομίζει ότι έτσι θα εξακολουθεί να παίρνει τα ίδια πράγματα και να είναι και σε απόσταση ασφαλείας. Λέει ότι θέλει μια φιλική σχέση αλλά δεν κατανοεί ότι αν η σχέση ήταν φιλική δεν θα ήταν έτσι, επομένως δεν ξέρει αν θα την ήθελε, δεν μπορείς να φλερτάρεις με τον ανδρικό κόσμο, ανέξοδα. Αλλιώς δεν είναι φιλία αλλά υιοθεσία. Άλλωστε, η σχέση σας είναι διανοητική, τα ζείτε όλα ξεγυμνωμένα από την αλήθεια τους. Πόσο τυφλός μπορεί να είσαι για να μη δεις, ότι εκείνη το μοιράζει τόσο, ώστε να μην το έχει κανένας.

-Δεν είμαι σίγουρος! Η λογική του Έρωτα και του Πόθου δεν ερμηνεύεται εύκολα ούτε απο τους θεούς (τα 'δαμε και τα δικά σας). Απλά στις σχέσεις του υποσυνείδητου υπάρχουν πολλά ανομολόγητα και πρώτο απο όλα το ανεξέλεγκτο. Κάτι έμαθα και γω Αθηνά στα ναυάγιά μου. Ο έρωτας εκτρέφει εμμονές και τα όμορφα κερδίζονται από απόπειρες, από προηγούμενες ήττες και από τον απόηχο των ονείρων μας. Πες μου Αθηνά εσύ που είσαι σοφή, πόσο απόρριψη έχει, το να λες, δέχομαι να μείνω μακριά για να μη σε πληγώσω. Πως μπορείς να καλείς κάποιο σε όμορφο δείπνο, να του σερβίρεις και να μην πρέπει να φάει, κάτι σαν γευσιγνώστης της ματιάς.

-Και τώρα τι; Οδυγγέλη, θα κάτσεις να παραπονιέσαι ότι ήσουν ένα ακίνδυνο φιλαράκι; Και έτσι να 'ναι, εσυ γιατί αφοπλίστηκες; Έτσι κάνουν οι άντρες και μάλιστα οι ερωτευμένοι; Όχι, φροντίζουν να γίνουν καλύτεροι, με περιεχόμενο και ουσία. Πάντως δεν ήταν μόνο εκείνη ξεκάθαρη ήσουν και συ, στο τι ήθελες να μοιραστείς και στο τι έκανες γι' αυτό, της έδωσες όλα τα δικαιώματα απάνω σου, στο χρόνο σου, στη ζωή σου, στην ενέργειά σου και ίσως, κάποιες δύσκολες στιγμές απ’ τον πόθο σου άντλησε ταυτότητα. Μην ξεχνάς ότι οι αληθινές σχέσεις διατηρούν το δικαίωμα ανά πάσα στιγμή να διαλυθούν, ακριβώς γιατί δεν εγκλωβίζουν ούτε εγκλωβίζονται. Κάθε στιγμή ξαναποφασίζουμε αν θέλουμε να ζούμε για την ασφάλεια η για την ανάπτυξή μας. Κάνε λοιπόν επιτέλους κάτι σημαντικό και τήρησέ το, φύγε, τι και αν δεν σε διεκδίκησε, πες της νοερά σ' αγαπώ και άφησε την και εκείνη στο δρόμο της, στην πορεία της, άλλωστε η ζωή ξέρει, στο έχω ξαναπεί, τι, ποιόν και πότε φέρνει στο δρόμο μας. Όσο και να αισθάνεσαι ότι την αγαπάς, κάνε πίσω, κράτα το καλό, φρόντισέ το, ξεσκόνισέ το απ΄τον θυμό και τον εγωϊσμό, και συνόδεψέ την στην ζωή με την αγάπη και την σκέψη σου. Είμαι σίγουρη ότι και εκείνη αυτό θα κάνει. Παραπονιέσαι αλλά ξέρεις πόσο τρυφερός άνθρωπος είναι και πόσο μεγαλείο ψυχής διαθέτει. Προς το παρόν φρόντισε τις πληγές σου και σώπασε, είναι και αυτό αγάπη και διεκδίκηση, με το να γράψεις ΤΕΛΟΣ, ελευθερώνεις και δίνεις κάτι, αναλαμβάνεις τον πόνο σου και κυρίως την αξία του.

Αχ! αυτοί οι θνητοί, για να δούμε τι κατάλαβαν και πότε θα σταματήσουν να μου ζητάνε χάρες, είπε η θεά Αθηνά ξετυλίγοντας ένα σοκολατάκι, ευχαριστημένη κατά βάθος, γιατί η ζωή, έτσι είναι.Τεντώθηκε και χασμουρήθηκε, της έλειπε ύπνος και δεν ήταν θεά με πολλά λόγια, έγειρε πάνω στο αναπαυτικό της σύννεφο και αποκοιμήθηκε. Τα όνειρά της οι ζωές μας.

Δεν συνεχίζεται._