Αραχτός πάνω στην αναπαυτική συννεφάρα του ο Δίας, μασούλαγε ξεδιάντροπα το ψημένο χταποδάκι του ούζου του, και ξυνότανε, σκεφτόταν βέβαια τα δρώμενα αλλά πιο πολύ τον ενδιέφεραν τα ροζ σκάλανδα των θεών στην ροζ εκπομπή του Olyboss TV, " με τα μάτια της Έριδας". Στην επικαιρότητα ήταν το σκάνδαλο της Αθηνάς με τον Ήφαιστο.
ΗΡΑΑΑ, φώναξε και δυνατός αέρας ταλαιπώρησε τους ανθρώπους. Tι είναι πάλι, άχρηστε, όλο ξάπλα και τηλεόραση και ο κόσμος γεμάτος προβλήματα, θα με αφήσεις να μαγειρέψω. Άσε τις γκρίνιες, τον καφέ έλεγες, στην ονειροπαρμένη Αφροδίτη. Δεν μου λες, τι έγινε με τον Οδυγγέλη, θυμάσαι, εκείνον που όλο ναυαγούσε, τι ιστορία αλήθεια, τι απέγινε με κείνη την Ναυσικά. Τι να ξέρω εγώ, για δε ρωτάς τον Μάκη Τριαντακλαδόπουλο, εκείνος μπορεί να έχει και κανα dvd απο τα ναυάγια και τις κρυφές συναντήσεις τους. Δεν μας παρατάς λέω γω αχαϊρευτε που θες και κουτσομπολιά. Άντε παράτα με και με περιμένουνε, με σένα θα ασχολούμαι όλη μέρα.
Γυναίκες, τι περιμένεις, είπε ο Δίας με τσαντίλα, κόλαση να ζεις μαζί τους, κόλαση να ζεις μακρυά τους.
Εκείνος σαν θεός των θεών δεν είχε ανάγκει από κανέναν, απλά του άρεσε να έχει ανθρώπινες αδυναμίες την εύρισκε με τα ελλατώματα, βαριόταν την αποστειρωμένη θεική τελειότητα. Του αρκούσε να σκεφτεί αυτό που ήθελε και το είχε με όποιο τρόπο ήθελε. Σκέφτηκε λοιπόν Οδυγγέλη και να σου στο μυαλό του, το πλοίο του Οδυγγέλη που ταξίδευε σε κρουαζιέρα. Ο Οδυγγέλης, έπινε το ποτό του και αναπολούσε τις ερωτήσεις της όμορφης Ναυσικάς.
-Οδυγγέλη γιατί δεν είμαι ποτέ ικανοποιημένη με αυτό που είμαι και με αυτά που μου συμβαίνουν; Πάντοτε ψάχνω κάτι καλύτερο, συχνά πιστεύω οτι οι άλλοι είναι σε καλύτερη θέση. -Γιατί μου συμβαίνει αυτό; -Οδυγγέλη, γιατί μου είναι τόσο δύσκολο να αγαπήσω τον εαυτό μου; -Οδυγγέλη, πες μου, είμαι βαρετή; -Τι είναι η καταπίεση; -Είμαι πιο ωραία και από τις νύμφες; -Πως πρέπει να αγαπάω την μητέρα μου; -Οδυγγέλη τι θα ήσουνα εσύ αν δεν σε ρώταγα; -Και μια και το λέμε, το γάλα γιατί είναι άσπρο; -Και το καφέ; Μίλα μου για το καφέ, για τις ανταύγειες του, για το φως του, τις αποχρώσεις του, την ομορφιά του.
Ο Οδυγγέλης χαμογέλασε, ήπιε αργά μια ακόμα γουλιά απο το ποτό του και νοερά ανταποκρίθηκε στις σκέψεις του. Βλέπεις καλή μου Ναυσικά δεν είναι τα συναισθήματα που προκαλούν πόνο, αλλά η ερμηνεία οτι αυτό που αισθανόμαστε είναι κάτι λανθασμένο. Να το θυμάσαι, η ερμηνεία είναι το εμπόδιο οχι το γεγονός, αυτό αντίθετα απο μόνο του ελευθερώνει. Δεν είναι ο θυμός, η ντροπή η η αγάπη το πρόβλημα, αλλά, το οτι πιστεύουμε οτι δεν πρέπει να τα αισθανθούμε, οτι αν θυμώσουμε θα χάσουμε, αν ντραπούμε θα κριθούμε ανεπαρκείς και αν αγαπήσουμε θα φανερωθούμε. Ενώ χωρίς ερμηνείες είναι αλλιώς, ο θυμός γίνεται ζωντάνια και η ντροπή δημιουργικότητα. Όποιος δεν θυμώσει δεν συνδέεται. Όποιος δεν συνδέεται δεν υπάρχει. Συχνά μας ενδιαφέρει το ιδανικό, το πως "θα έπρεπε" και αυτό μας κάνει να ξεχνάμε ποιοι είμαστε, απομακρυνόμαστε από την πραγματική μας φύση, και τις δυνατότητές μας, το χορτάρι του γείτονα δείχνει πιο πράσινο γιατί είναι πιο μακρυά, νομίζουμε οτι η εγγύτητα είναι επικίνδυνη γιατί θα δουν την πραγματικότητά μας, που ούτε εμείς γνωρίζουμε και έτσι παραμένουμε νοσταλγοί του εαυτού μας. Η χαρά της ζωής δεν είναι σκοπός, είναι παράγωγο, προκύπτει δηλαδή σαν φυσική συνέπεια της ενότητας με τον εαυτό μας. Η μοίρα μας είναι να αποκτήσουμε εσωτερική αξία. Χρειάζεται να απελαθούμε πολλές φορές από τον Παράδεισο για να βρούμε τον δρόμο μας.
Βρε τον μπαγάσα, μονολόγησε ο Δίας που παρακολουθούσε τις σκέψεις του Οδυγγέλη, λαοπλάνος. Κάτσε τώρα να το κάνω πιο ενδιαφέρον και...
Ξαφνικά από διαίσθηση, πετάχτηκε ο Οδυγγέλης και πήρε τα κυάλια, την είδε που έκανε ηλιοθεραπεία στη παραλία του νησιού της. Πήρε ένα μαρτίνι, άφησε το πλοίο του και...
Συνεχίζεται...
2 σχόλια:
Pote tha stamatiseis na tin flertaris epitelous?
Και τι έγινε με το "μαρτίνι"?
Δημοσίευση σχολίου