Οδυγγέλεια 13 Σκέψεις

Η μέρα ήταν γλυκιά σαν χάδι. Ο Οδυγγέλης καθόταν σε ένα παραθαλάσσιο ερημικό, μπαράκι. Ήξερε, πως χρειαζόταν το άγγιγμα του ήλιου για ζεστάνει το μέσα του. Αχνά φαντάσματα χόρευαν πάνω από τον καφέ του, ανέβαιναν στροβιλίζοντας και χάνονταν στο πουθενά, σκέφτηκε πως έτσι, σαν αυτές τις διστακτικές σταγόνες είναι και η ζωή μας, δραπετεύει με χάρη και δεν ξέρεις που πάει. Δεν ήξερε, τώρα που πήρε άλλο δρόμο από την Ναυσικά, αν έπρεπε να ξεκαθαρίσει το τοπίο μέσα του η να το σβήσει να μην το σκέφτεται, να τ' αφήσει έτσι, σαν μισοτελειωμένο πίνακα, που τον βάζεις στην αποθήκη γιατί δεν ξέρεις τι να τον κάνεις και ούτε θέλεις να σου θυμίζει το ατελές, γιατί σαν ατελές είναι και παραμορφωμένο. Φοβάται μην αδικήσει όποιον δεν αξίζει. Τι τραγικό, η ισορροπία της ψυχής, συχνά να ακουμπάει σε λάθος πεποιθήσεις η σε λάθος γνωσίες όπως λένε οι ειδικοί. Να δίνουμε όλη μας την ενέργεια και να μας επιστρέφουν εξηγήσεις, που τις δέχεται και τρέφεται ο νους αλλά δεν τις καταδέχεται η καρδιά.

Πόσες φορές, αλήθεια, έφευγε από τις συναντήσεις τους, μαχαιρωμένος και από εγωισμό, απομακρυνόταν με ψηλά την κορμοστασιά, κρύβοντας την κηλίδα αίματος που γέμιζε το πουκάμισο κάτω από το σακάκι και μερικά στενά παρακάτω, μακριά της πλέον, επέτρεπε στον εαυτό του να σωριάζεται. Εκείνη δεν αντιλήφθηκε ποτέ τα γκρεμίσματα που προκαλούσε, δεν μπορούσε βέβαια να το υποψιαστεί αφού δεν έμαθε ποτέ πόσο πολύ την αγαπούσε και δεν την ενδιέφερε, όχι από αναλγησία, αλλά γιατί ήταν απορροφημένη από την προσπάθειά της να ξεφύγει από τον φόβο, μήπως μειονεκτεί αν αφεθεί στα συναισθήματά της και από την αναταραχή που προκαλεί συχνά στον εαυτό της αναπαράγοντας ακατάπαυστα με τη φαντασία τα προβλήματά της, πως λοιπόν να συνδεθεί με το συναίσθημα του Οδυγγέλη αφού η εσωστρέφεια, την κάνει να χάνει μερικές φορές ακόμα και την αντίληψη του εαυτού της.

Χρειάζεται σοφία η ζωή για να είναι αληθινή και δεν μιλάμε για πτυχία αλλά για εκείνη την απλή όσο και δύσκολη διάκριση, έστω την τίμια παρατηρητικότητα, την ταπεινή διάθεση, την περιφρόνηση του εγώ. Το χειρότερο βέβαια που μπορεί να συμβεί, είναι να μετατρέψεις τον άλλο, από πρόσωπο σε αντικείμενο, και να μην σε ενδιαφέρουν τα αισθήματά του, τα λόγια του, γιατί τον λατρεύεις όσο σε δέχεται και τον μισείς όταν σε απαρνηθεί. Χρειάζεται να προστατευτούμε από τον εγωισμό μας, σκέφτηκε σαν συμπέρασμα ο Οδυγγέλης και κοίταξε ψηλά τους γλάρους που έκοβαν βόλτες στον ουρανό. Μόνο όσοι μπορούν και αγαπούν, αισθάνονται όταν έρθει η ώρα την επιταγή του αντίο. Ένα αντίο που πονάει φρικτά. Πάντα υπάρχει ένα αντίο στα μεγάλα δράματα της ζωής, της ιστορίας, της λογοτεχνίας. Κανένας δεν έγραψε τίποτα για κάποιον που δεν ξεκολλάει, που απαιτεί, ζητάει, επιμένει, βάζει όρους, απειλεί η οτι άλλο. Γι αυτό χρειάζεται κάποιος να φεύγει αλλά με σεβασμό και νοσταλγία για αυτό που αφήνει. Η αμφιβολία, εμπνέει. Πόσο δύσκολο είναι να αποδεχτεί κάποιος ότι δεν καθορίζεται από τα συναισθήματά του.

Δεν υπάρχει ανάγκη να είμαστε κάτι άλλο η κάτι περισσότερο. Ριζώνουμε μέσα στις δικές μας δυνατότητες. Mπορείς να σκεφτείς απαντήσεις, μπορεί να μάθεις το πως και το γιατί της ζωής, αλλά αν σου λείπει το χάρισμα το να παραδοθείς στην ζωή χωρίς να σκέφτεσαι κάθε στιγμή ότι υπάρχει το άλλού και άλλοτε, που σε φθείρει, δεν πρόκειται να βρεις ησυχία και πλήρωση. Άλλωστε το αύριο είναι τώρα. Τι τα λέω όλα αυτά, μονολόγησε, όπως δεν είμαστε αυτό που αισθανόμαστε έτσι δεν είμαστε και αυτό που σκεπτώμαστε.

Άφησε τα χρήματα και έφυγε από το μπαράκι, στα βήματά του η άνοιξη που έρχεται.

«Η ζωή είναι αυτό που περνά την ώρα που κάνουμε σχέδια για το μέλλον.»

John Lennon