Οδυγγέλεια 18 Τόποι

Η Ναυσικά όμορφη, κομψή και σκεπτική έριχνε την γλυκιά ματιά της μακριά προς την θάλασσα, περπατούσε κατά μήκος της μεγάλης παραλίας και οι σκέψεις της παιχνίδιζαν στο μυαλό της και στις επιθυμίες της. Θέλησε να πιαστεί στην πραγματικότητα και για να ακούσει την φωνή της ρώτησε τον Οδυγγέλη που σιωπηλός περπάταγε δίπλα της.
-Μίλα μου για τους τόπους που αγαπάμε.
- Οι τόποι καλή μου, Ναυσικά είναι σαν τους πρώτους έρωτες, ανεξίτηλοι, φεύγουμε και τους παίρνουμε μαζί μας για πάντα, μια παραλία, μια θάλασσα, έναν ήλιο, μια αίσθηση πληρότητας που μόνο εκεί ζήσαμε. Παίρνουμε κάτι από κείνο το τοπίο και το τοποθετούμε στην ζωή μας, να μας την ομορφαίνει. Κάθε βήμα μακριά του ένας αναστεναγμός. Τον σκέφτεσαι και είναι σαν μια κουβέντα ατέλειωτη, που εκκρεμεί όσο είσαι μακριά του. Κάθε τόπος φτιάχνει διαφορετικές σκέψεις, διαφορετικούς ανθρώπους, κάθε τόπος μιλάει στην ψυχή αυτών που διαλέγει. Τον αναπολείς και θυμάσαι να γεννιέται από μια μοιραία ματιά, μια σχέση στενή, που σε σένα θέλει να πει τα μαγευτικά του μυστικά, τα κρυμμένα πάθη, για αυτό, ποτέ δεν τον προδίδεις. Και όταν τον ξεχνάς γιατί δραπετεύεις από την ζωή σου, έρχεται εκείνος, σε βρίσκει, σε στοιχειώνει, σου θυμίζει, που σε άφησες.

Αχ! τα συναισθήματα είναι μια ανάγκη τόσο ζωτική, που όταν τα στερούμαστε, πιανόμαστε έντονα από όποιο γεγονός κάνει να αναπηδήσει μέσα μας μια σπίθα ζωής. Οι επιθυμίες μας είναι ιερόσυλες, αλλιώς δεν μας λυτρώνουν. Τα όνειρα, μας γυρίζουν πίσω, όποιος δεν θυμάται το παρελθόν του, είναι καταδικασμένος να το ξαναζήσει. Αυτοί οι τόποι που ζουν στην καρδιά μας, μας αγαπούν, όπως δεν μας αγάπησαν οι γονείς μας. Μας αγαπούν παράφορα πριν καν γεννηθούμε. Σου δίνουν το στίγμα σου. Ενώ εμείς ότι έχουμε είναι λέξεις. Οι τόποι μας παροτρύνουν, αμείλικτα και αμετάκλητα να ελέγξουμε το πάθος μας, να επανατοποθετηθούμε. Ο έρωτας νικάει και την ζωή και τον θάνατο, γίνεται να μην μπορεί να εξουδετερώσει την ενοχή, να μην μπορεί να αποδεσμεύσει από τον όρκο και να αποδυναμώσει τον φόβο;

Οι τόποι, μας αγαπούν όπως και οι άνθρωποι. Γίνεται η αγάπη, η αφοσίωση και η πίστη να έχουν ανάγκη από αποδεικτικά στοιχεία; Υπάρχουν η δεν υπάρχουν. Μόνο όταν φοβόμαστε έχουμε ανάγκη από αποδείξεις. Έτσι λοιπόν, οι αγαπημένοι τόποι, μας παρηγορούν και αντέχουμε χρόνια τώρα, το δύσκολο παρόν. Μια φορά αντέξαμε ότι ζήσαμε και αυτό γιατί είμαστε ανυποψίαστοι. Ο ανεκπλήρωτος πόθος μπορεί να σκοτώσει να κάνει έγκλημα , να αφανίσει και ερημώσει ότι έχουμε μέσα μας, να μας κάνει να χάσουμε την πίστη σε μας και στην ζωή. Ο τόπος που μας καλεί, θέλει να μας μάθει να μην βλέπουμε μόνο αυτό που φαίνεται, αλλά με υπομονή και ταπεινότητα να ξεχωρίζουμε και ότι ανασαίνει κρυμμένο. Υπάρχει άραγε κάτι πέρα και πάνω από την αξιοπρέπεια μας, αυτό δεν είναι το χρέος μας; Ούτε ματαιωμένες ζωές υπάρχουν. Ότι θεωρεί ότι αξίζει, βιώνει κανείς. Χρειάζεται να αφεθούμε να μας αγαπήσουν για να αγαπήσουμε και εμείς ελεύθερα. Τι λες;

-Δεν ξέρω, να, είναι που η μνήμη γίνεται μαχαίρι και αδιάκοπα με τυραννά, θέλω να ξαναπάρω το μονοπάτι της ζωής μου από εκεί που νομίζω ότι το αγνόησα, που το παράβλεψα, που δεν το ξεχώρισα. Ένα δάκρυ κύλησε από την άκρη των υπέροχων ματιών της, το είδε ο ζεστός ήλιος, συγκινήθηκε, της χαμογέλασε και βούτηξε από το λαμπερό κίτρινο, στο πορτοκαλί, στο πορφυρό, στο μωβ και μενεξεδί και παίρνοντας μαζί του τις σκιές, χάθηκε στο πέλαγος αφήνοντας στο τοπίο τη ζεστή του ανάμνηση. Έμεινε αυτή η γλυκιά αίσθηση αγάπης να περπατάει στην αμμουδιά της βυθισμένης στο σούρουπο παραλίας.