Οδυγγέλεια 19 Τα ανύπαρκτα δάκρυα της Ναυσικάς

Ζούσα για χρόνια λαβωμένη. Συχνά πιστεύω πως με θεωρούν σκληρή και παγωμένη, ασάλευτη, ανησυχώ πως με φοβούνται ιδίως οι άντρες, μα εγώ δεν επιδεικνύω ποτέ την δύναμή μου, ίσως γιατί δείχνω ότι δεν τους έχω ανάγκη, ενώ τελικά τους έχω τόσο πολύ. Από αντιπερισπασμό, ναι, κλειδώθηκα από κάποιον ενδόμυχο φόβο και έγινα πέτρινη απ΄ έξω και κλαίω από μέσα, με αισθάνομαι μόνη, ότι δεν φαίνομαι. Ένα μικρό χαμόγελο στην άκρη των χειλιών για να δείξω τόσα πράγματα.

Και ο καιρός περνάει...

Εξαίρεση όταν ήμουν στο Λονδίνο, μίλαγα και γέλαγα και αισθανόμουν καλά, επειδή δεν με ξέρανε επειδή δεν τους ήξερα, επειδή δεν ήμουν σαν κανέναν; Ίσως, βέβαια υπήρξαν και άλλες στιγμές που και γέλασα και ευχαριστήθηκα και κυρίως αγάπησα. Οι μικρές τελετουργίες στην ζωή με έσωζαν συχνά, με προστάτευαν.

Συχνά η ζωή μου γύριζε την άλλη όψη της και έτσι τα σημαντικά τα μάθαινα από τα μικρά και τις λεπτομέρειες για αυτό έμαθα να τις προσέχω, να με ενδιαφέρουν, μου έδιναν το μέτρο του εαυτού μου. Έφτανα πάντα στην ώρα μου και πάντα με ευπρέπεια και ασφάλεια αλλά τελικά κατάλαβα πως έτσι πέρναγα απαρατήρητη, σχεδόν δεδομένη, εξοργιζόμουνα με την αδικία του να πρέπει να μάχεσαι τόσο για να επιβάλεις την ύπαρξη σου. Πάντα αναρωτιόμουν τι θα γίνει αν με δουν.

Απ΄έξω φαίνομαι παγωμένη από μέσα μου όμως λειώνουν κάθε στιγμή οι πάγοι και η μοναξιά μου κατρακυλάει σαν σκαντζόχοιρος και με ματώνει.

Είμαι ερωτευμένη με κάποιες στιγμές μου παλιές και όχι μόνο. Υπήρξε ο πραγματικός εαυτός μου, αληθινός και νεανικός γιατί συχνά νομίζω πως χάθηκε, εγώ έμενα χρόνια ακίνητη για μην φύγει μην πάει πουθενά. Μπορεί το παρελθόν να ήταν και να μην είναι τώρα; Οι ψευδαισθήσεις είναι μόνο στην φαντασία μας η και στο παρελθόν. Αν συμβιβαστούμε με τις πληγές μας, το παρελθόν αλλάζει; Και αν εμείς αλλάξουμε, θα προδώσουμε τα νεανικά μας πάθη. Η τα προδίδω, αν μείνω προσκολλημένη σε αυτά και δεν τους δώσω ζωή μέσα από την ζωή μου.

Από ένα όχι που είπα ξεκίνησε η δική μου ατελείωτη επιστροφή.

Φυσάει ένας αέρας ζεστός, μελαγχολικός και με κάνει να κοιτώ και ξανακοιτώ τις στιγμές από το χτες και να σκέπτομαι όσα έχω κάνει και μου φαίνεται παράξενο, τελικά πίσω από τις σκιές κινείται ότι μας αγγίζει. Αόμματες ευκαιρίες, αρμύρα μιας στιγμής, που περνά...

Καμιά πραγματικότητα δεν είναι ικανή να αντισταθεί στις εμμονές μας.

Σαν να τριγυρνάω στην έρημο χωρίς κατεύθυνση έτσι αισθάνομαι δίχως την αποδοχή του, δίχως το ναι του. Μακάρι να μπορούσα να πάω τουλάχιστον, προς μια άγνωστη κατεύθυνση αλλά φοβάμαι πως το σύμπαν θα έκανε τούμπα και θα αναποδογυρίσει απάνω μου. Ντρέπομαι που παραμυθιάζομαι, ναι ντρέπομαι για τον πανικό μου, αλλά μέσα βαθειά μου χαίρομαι που τον ζω, γιατί δίχως αυτόν τι;

Κι ας μου έλεγαν όλα γύρω μου, ας τον φύγε, κοίτα εσένα όχι τις αντανακλάσεις σου. Κάτι κρύβεται όμως, πίσω από τις επιθυμίες μου κάτι δικό μου. Τις ώρες της πίκρας μια υποψία μικρή σαν πυγολαμπίδα δείχνει την άκρη της απελπισίας, σαν ρίζα να βυθίζεται όλο και πιο βαθειά σε μια πραγματικότητα άλλη, από το παρελθόν, αμετακίνητη από χρόνια εκεί να ζητάει ένα ρόλο, μια ικανοποίηση. Με άλλοθι τα μάτια του, αφήνομαι στους πανικούς της καρδιάς μου.

Ο φόβος να μην είναι αυτό που νομίζω με κάνει ανήμπορη. Η απελπισία είναι η μοναδική μου ειλικρίνεια. Αφού δεν μπορώ την μοναξιά μου ας έχω την απελπισία, που πάντα κρύβει μια παρουσία.

Δεν μπορώ να διαλέξω για πιο αξίζει να πονέσω, για αυτό που νομίζω πως χάνω η για αυτό που νομίζω πως δεν είμαι; Τίποτα δεν κάνει πιο επιθυμητό ένα πρόσωπο όσο η δυσκολία, η απόσταση, η άρνηση του. Τίποτα δεν σε σπρώχνει πιο ορμητικά προς κάποιον όσο το εμπόδιο που παρεμβάλλει στο να τον πλησιάσεις. Και τα πιο πολλά εμπόδια τα βάζει ο εγωισμός, για να δημιουργήσει τον πόθο. Τρομάζει όμως ο καθένας να γκρεμίσει τα δικά του μήπως βρεθεί μπροστά στα αγέρωχα τείχη του άλλου και αισθανθεί άθλια ταπεινωμένος.

Αλλά ο έρωτας είναι δικό μας στοιχείο, πιέζει το μέσα μας από παντού εκρηκτικά, ο άλλος μας αγγίζει με το βλέμμα του και πυροδοτεί τους πόθους μας. Αν ο άλλος χαθεί αυτό που ζει μέσα μας δεν χάνεται, μόνο οι καθρέπτες σπάνε. Μένει μέσα μας και συνειδητά η ανομολόγητα ψάχνει για τον αγαπημένο τον συγκεκριμένο και αόριστο.

Η αυτολύπηση θα την πνίξει είναι ένα αίσθημα σαρκοβόρο όσο και ηδονικό. Σε τραυματίζει και μαζί σε παρηγορεί σε κολακεύει σου δικαιολογεί τα πάντα και έτσι σκύβεις και καθρεπτίζεσαι στην δακρυσμένη λίμνη της πληγής σου.

Η αγωνία μπορεί να γίνει τόση όση αντέχεις να δεχτείς, όπως και η αγάπη και το μίσος και το κέφι. Ψάχνει απεγνωσμένα κάτι να την διχάσει απ’ την οδύνη της και το βρίσκει, πρέπει να τον απατήσει, με τον εαυτό της, να τον προδώσει αγαπώντας εκείνη, τον πιο μεγάλο και μοναδικό από τους έρωτες της.

Συλλογιζόταν, κάθε φορά που η απώλεια, μου χτυπά την πόρτα, η ανάσα μου αδειάζει, δεν ξέρω τι να βάλω στην θέση αυτού που χάνω ούτε πως να σταματήσω τις ματαιωμένες ελπίδες που συνωστίζονται για να πετάξουν μακρυά σαν ενοχλημένες νυχτερίδες. Πως να περιγράψω αυτό που χάθηκε για πάντα, με λέξεις απόγνωσης, με χρώματα σκοτεινά και ματωμένα, με πένθιμη μουσική; Σαν ένας ανατέλλων ήλιος, που έδυσε αφύσικα, πριν την ώρα του; Χωρίς αυτά που χάνω πετρώνω και βρίσκομαι έξω από την μοίρα μου και το μόνο που μένει είναι το πένθος. Το πένθος μας συνδέει με την ζωή. Και αυτό που θρηνώ δεν είναι ένας έρωτας, είναι Ο Έρωτας, ο μόνος και μοναδικός που κάθε γυναίκα αισθάνεται το κλάμα του στα πιο βαθειά της κύτταρα και διψάει για το αθώο χαμόγελό του, όπως και γω αλλά δεν ομολογώ την δίψα μου, σε κανέναν, ούτε στο μυαλό μου και βρίσκω άλλες αιτίες και κλαίω, χαζές και ανόητες, βρίσκω πράγματα να με ταλαιπωρούν και ερωτήματα λογικά που μένουν πάντα τέτοια για να μην σωριαστώ στη μέση της ζωής μου, ιδανικοποιημένες σχέσεις που δεν με παίρνουν υπ' όψιν τους και αργότερα θα είναι η δικαιολογία, το άδειο αντιστάθμισμα της απώλειας της πιο μεγάλης ευκαιρίας που μας δίνει η ζωή για να την αγκαλιάσουμε.

Η μόνη μας ανάγκη είναι η αγάπη, ότι και να είναι αγάπη. Όποιος και να είναι αγάπη…

Συνεχίζεται...