Οδυγγέλεια 28 Τα γενέθλεια

Πέρασαν και αυτά τα γενέθλια του Οδυγγέλη. Έσβησε το κεράκι του, πήρε τα δώρα του τραγούδησε και χόρεψε, αισθάνθηκε όμορφα, γλυκά και ανάλαφρα. Όταν ήταν νεότερος τον ενοχλούσε που έσβηνε κεράκια θα προτιμούσε να άναβε αυτά που έρχονταν και όχι να έσβηνε αυτά που έφυγαν γιατί τα χρόνια που έφυγαν δεν σβήνονται ακόμα και αν σβήσουμε το φως αυτά παραμένουν χαραγμένα στους τοίχους της ψυχής μας. Τώρα βέβαια καταλαβαίνει πόσο σημαντικό είναι να μπορούμε να αφήνουμε πίσω μας άτομα και καταστάσεις, άλλες φορές θέλοντας άλλες φορές γιατί η ζωή μας υποχρεώνει.

Τι μας λέει η ηλικία, μας λέει πόσος χρόνος πέρασε ανάμεσα σε δύο σημεία αναφοράς, δεν μας λέει το κυριότερο, το πως τον αξιοποιήσαμε. Κανένας δεν μετράει τα ρίσκα, τους φόβους, τις αγωνίες αλλά και τις χαρές που μας διαμορφώνουν. Όλοι μαζί πορευόμαστε σε προσκύνημα αλλά πως και πόσο είναι προετοιμασμένος ο καθένας για αυτό, η ψυχή πάντως δεν έχει ηλικία. Η ζωή δεν είναι μια κατάσταση που είναι εκεί και εμείς την ψάχνουμε είναι μια εμπειρία, ένα βίωμα που δημιουργείται κάθε στιγμή και από τις πιο μικρές και ανεπαίσθητες επιλογές μας.

Ενώ ευχαριστημένος έπινε το ποτό του, στο νου του πρόβαλε μια στιγμή που πέρασε. Ήταν με την Ναυσικά σε ένα ψηλό σημείο από κάτω απλώνονταν η θάλασσα με όλο το μυστήριο της ζωής και ο ήλιος που έδυε δεν δίσταζε να βάφει τολμηρά γη, ουρανό και θάλασσα με τις διαθέσεις του και ας πλησίαζε το σκοτάδι, έμειναν για λίγο σιωπηλοί μετά εκείνος της είπε.

-Ναυσικά τι νιώθεις όταν είσαι μαζί μου.

-Καλά γιατί ρωτάς, τα χουμε πει αυτά.

-Τι νιώθεις όταν με κοιτάς.

-Είσαι σχεδόν όμορφος αν διορθώσεις λίγο το…

-Ναι αλλά τι νιώθεις.

-Δεν καταλαβαίνω γιατί επιμένεις σου είπα είσαι ένας σημαντικός άνθρωπος, με ταλέντα αχρησιμοποίητα που αν…

-Πιο είναι το συναίσθημά σου Ναυσικά.

-Κοίτα είσαι ωραίος άντρας και καλός άνθρωπος ξέρεις και καταλαβαίνεις πολλά.

-Τι νιώθεις όμως?

-Δεν ξέρω καμιά φορά ηρεμία άλλες πάλι με εκνευρίζεις φοβερά.

-Να σου πω τι νιώθω εγώ;

Όταν σε κοιτάζω είναι σαν να πλημμυρίζει από ζεστασιά η ψυχή μου, σαν να ξέρω ότι αφού υπάρχεις το σκοτάδι και η απογοήτευση η μιζέρια και η μοναξιά δεν μπορούν να κυριαρχήσουν για πολύ. Νιώθω να απλώνεται μέσα μου ένα βάλσαμο που να απαλύνει όλες τις αντιξοότητες και τις διαμάχες μου με την ζωή. Νιώθω τον πόνο σου να με πονάει μαζί με τον δικό μου και έτσι να γίνεται πιο υποφερτός. Μαζί σου δεν φοβάμαι τίποτα ούτε εμένα. Νιώθω να ανατέλλει ο ήλιος στο μέσα μου και διώχνει ότι τρέφεται στη σκιά και όλα να αποκτούν βάθος, φως και χρώμα.

-Υπερβολές, είσαι ένας καλοπροαίρετος και αισιόδοξος άνθρωπος.

-Δεν είμαι ούτε το ένα ούτε το άλλο πάντα, πολλές φορές χάνω το κουράγιο μου και δεν αποδέχομαι τις αδυναμίες μου έτσι εκείνες επανέρχονται δριμύτερες, αλλά όλα είναι ανθρώπινα, οι αδυναμίες και οι φόβοι, μας ωθούν να ψάξουμε για λύσεις αλλά και να κατανοήσουμε τους άλλους. Βλέπεις άλλο να γνωρίζουμε λογικά την ζωή και άλλο να την βιώνουμε σε σχέση με τον εαυτό μας, να ερχόμαστε σε επαφή με την σκοτεινή πλευρά μας. Θεωρούμε ότι αν επισημάνουμε τα προβλήματα η τις αδυναμίες των άλλων τα δικά μας γίνονται λιγότερο σημαντικά και περισσότερο υποφερτά. Κανένας δεν μπορεί να ξέρει την χαρά αν δεν γνωρίσει την λύπη, ούτε την ευτυχία αν δεν ξέρει τι είναι πόνος.

Εκείνη έκανε μερικά βήματα για να φύγει, κοντοστάθηκε γύρισε και τον κοίταξε. -Μα Εγώ ... ψέλλισε με τρυφερή τρεμάμενη φωνή και με ανολοκλήρωτη τη φράση γύρισε και έφυγε. Μερικά μέτρα πιο κάτω μια πεινασμένη θάλασσα άνοιγε το στόμα της να καταπιεί εκείνον και τα συναισθήματα του. -Σε ευχαριστώ Ναυσικά της φώναξε και ας έπαιρνε τις συλλαβές ο ξαφνικός αέρας, σε ευχαριστώ που μ' εμπιστεύτηκες τα όνειρά σου. Θα τα έχω πάντα μαζί μου.

Επανήλθε στην γιορτή του, σήκωσε το ποτήρι του ενώνοντας το με τα άλλα " στην υγειά μας και σε ότι μας ενώνει", ούτε κατάλαβε πως γέμισε από αγάπη η αγκαλιά του και ζέστανε η ψυχή του.