Συνειρμοί

Και εκεί που θλίβεσαι για την ανημπόρια η για τα ματαιωμένα, εισβάλλει στη ζωή σου η χαρά, το φως, η ελπίδα και ξαφνικά αγαπάς τον κόσμο τη ζωή όλους, ακόμα και αυτούς που νομίζεις ότι σε ταλαιπωρούν, αν και βασικά μόνοι μας δυστυχούμε γιατί κατά βάθος το επιθυμεί ο εγωισμός μας. Τι και αν έφυγαν τα χρόνια, ήρθε η ισορροπία, ήρθε το να είσαι εσύ σε ότι συμβαίνει και όχι οι άλλοι. Ο εγωισμός είναι η μεγαλύτερη πάθηση, η πιο οδυνηρή, μας κρατάει μακριά από ότι αγαπάμε και μας αγαπάει, μας το κάνει ξένο, μας φοβίζει και μας αγχώνει.

Όταν οι απαιτήσεις των γονιών μας και αργότερα των δικών μας ανθρώπων περιστρέφονται γύρω από αυτό που είμαστε σε θέση να τους προσφέρουμε έστω σαν εικόνα, γίνεται μεταστροφή και γινόμαστε το είδωλο, ένα είδωλο που απαιτεί αλλά δεν μπορεί να εισπράξει συναίσθημα, ακριβώς γιατί είναι είδωλο μεταφορά και απεικόνιση του πραγματικού. Τότε όλο το σκοτάδι χαίρεται πλατειά, γιατί ένα ακόμη πλάσμα χτυπιέται στα δίχτυα του, άλλες φορές βίαια άλλες φορές ξεγελασμένο και σηματοδοτεί μια επιτυχία της αποπλάνησης. Και δυστυχώς για το ίδιο το θύμα το γλείψιμο των πληγών είναι μια ηδονή που δύσκολα απαρνιέται.

Η σχέση του ανθρώπου με το τώρα, είναι δύσκολη, δύσκαμπτη, περίπλοκη, ο νους μας τείνει να θυμάται η να ονειρεύεται, να πηγαίνει δηλαδή σε ένα μέρος φανταστικό όπως είναι το μέλλον, βασικά απρόβλεπτο η να γυρίζει στο παρελθόν συχνά και επί πολλοίς φανταστικό η έστω παραλλαγμένο, η αλήθεια όμως είναι παρούσα και ευπρόσιτη στο τώρα. Εμείς πάλι έχουμε μάθει να αισθανόμαστε ασφαλείς όταν ελέγχουμε ένα περασμένο παρελθόν η ένα άφθαστο ανυπόστατο μέλλον. Η ζωή δεν είναι μπροστά μας ούτε πίσω μας είναι μέσα στο κεφάλι μας και εκεί σεναριογράφοι και σκηνοθέτες είμαστε μόνο εμείς. Έτσι νομίζουμε τουλάχιστον.

Τελικά πια είναι τα υπέρτατα αγαθά μας τι ζητάμε δηλαδή, πιστεύω δύο πράγματα Αγάπη και Ελευθερία, αγάπη απλή και ελευθερία να είμαστε ο πραγματικός μας εαυτός. Εμείς όμως τα έχουμε σκεπάσει με υποκατάστατα τα έχουμε παραμορφώσει έτσι ώστε να μην τα αναγνωρίζουμε. Μόνο όποιος αγαπάει είναι καλά. Τα έχει όλα, δεν λέω πως δεν θέλει και αυτός την ανταπόκριση της αγάπης του, όμως όποιος αγαπά, και με το ελάχιστο που του επιστρέφεται χαίρεται, ενώ εκείνος που δεν μπορεί να αγαπά είναι σαν το πιθάρι των Δαναΐδων, όση αγάπη και να του προσφερθεί κλαίγεται γκρινιάζει και τρώγεται. Τίποτα δεν τον γεμίζει.