Έφυγε ύπουλα και δειλά αφού λεηλάτησε τις στιγμές μου. Έφυγε αργά, βασανιστικά όχι με ένα αντίο αλλά με πολλές ματαιώσεις, αραίωνε τις συναντήσεις, τις συζητήσεις, τα θέματα, τις ερωτήσεις ήθελε να είναι πιο μπροστά να αφήνει πριν εκτεθεί. Έφυγε χωρίς να πάρει κάτι να θυμάται, να νοσταλγεί. Έφυγε και δεν άφησε ούτε κραγιόν στο μάγουλό μου. Τι τιμωρία φοβερή να μην συμβαδίζει το κορμί με την ψυχή.Στο κενό που άφησε θα σηκωθώ και θα χορέψω τον πιο όμορφο χορό μου θα πάρω χρώματα αληθινά να καλύψουν τον εγωισμό και θα βάψω τους τοίχους με ζωή θα ανοίξω τα παράθυρα να μπει δυνατά το φως θα βάλω λουλούδια και φυτά και θα ανοίξω το παλιό μανιάτικο κρασί. Πίσω απ' τ΄αντίο των χειλιών είναι η μεγάλη αγκαλιά της ζωής και ας κρύβεται μές στις σκιές, ο προδότης χρόνος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου