3η Αλήθεια

Δεν γίνεται ξοδεύοντας, τρώγοντας, πίνοντας η καταπίνοντας χάπια να γλυτώσεις απ’ τον εαυτό σου, να σταματήσεις να είσαι αποκομμένος από τις ανάγκες σου και να φτιάχνεις έτσι την ζωή σου για να έχεις την ανάγκη όλων αυτών να τρέχουν στις φλέβες σου η να σου ομορφαίνουν την εικόνα που έχεις για τον εαυτό σου, θολώνοντας την σκέψη και το μυαλό. Και όχι μόνο γιατί θα σε περιμένουν οι συνέπειες, παρενέργειες, αλλά γιατί η απόδραση από την θλίψη το κενό και την βαρεμάρα δεν διαρκεί πολύ. Θα ξαναπέσεις στο πηγάδι σου με μεγαλύτερο ίλιγγο που θα γυρέψει να αυξήσεις το μόχθο της ζητιανιάς σου, ότι και αν ζητιανεύεις.

Σπάνια μισείς τον εαυτό σου σε σημείο που να τον τιμωρείς γιατί είναι αξιομίσητος, πιο συχνά πάνω σου τιμωρείς κάποιους άλλους, που δεν έχεις την τόλμη να εκδικηθείς κατευθείαν και στα φανερά. Ναι για τους γονείς σου μιλάω ακόμη και για τους νεκρούς γονείς, που δεν μπόρεσες να αντιμετωπίσεις. Μη έχοντας το κουράγιο να τους πλήξεις για όσα άθλια σου έκαναν, προτίμησες εδώ και χρόνια να κάνεις κακό σε κάποιον που είναι του χεριού σου… στο παιδί των γονιών σου.

Χρειάζεσαι λοιπόν πολύ πιο δραστικά μέσα από τα χάπια και τα όνειρα για να γίνεις της ζωής σου ήρωας, γιατί πιο πολύ σε καθορίζει αυτό που κρύβεις, παρά αυτό που προβάλλεις. Χρειάζεται να πάς πίσω να βρεις την στιγμή που παραιτήθηκες απ’ την αθωότητα σου και άρχισες να τους μοιάζεις.

Δεν έχει ελπίδες πληρότητας η ζωή με δανεικά κριτήρια. Ψυχαναγκασμός άλλωστε είναι, να αναλώνεσαι στην προσπάθεια, να ξεχρεώσεις ένα χρέος που δεν υφίσταται.