Οι Αχτίδες Αγάπης και εμείς

Ένα από τα δεδομένα της ανδρώπινης ύπαρξης είναι ότι κα­νένας δεν περνάει την παιδική του ηλικία, χωρίς να υποστεί έστω σε κάποιο βαθμό παραμόρφωση με οποιοδήποτε τρόπο.

Η αναγκαιό­τητα αναζήτησης ενός τρόπου «αποδοχής» από το περιβάλλον στα πρώτα χρόνια της ζωής μας, σήμαινε αυτόματα ότι κάποια κομμάτια μας θα έπρεπε να θυσιαστούν στο βωμό αυτό.

Για κάποιους, η πληγή αυτή έχει ως αποτέλεσμα να μαθαίνουν να ξεχνούν τον εαυτό τους, για κάποιους άλλους, απαιτεί να μάθουν να υπηρετούν τους άλλους και τις ανάγκες τους κατά προτεραιότητα των δικών τους, και για κάποιους τρίτους η πληγή φανερώνεται με υπεραναπληρώσεις δια­φόρων ειδών.

Το αποτέλεσμα της τραγωδίας της παιδικής μας ηλι­κίας είναι ότι κανένας δεν εξέρχεται ισορροπη­μένος ή αβλαβής. Επιπρόσθετα, υπάρχει ένα ακόμα κόστος, το οποίο πληρώνουμε ξανά και ξανά εφ' όρου ζωής: η ανάγκη να καλύ­ψουμε την πληγή μας από φόβο μήπως και τα τραύματα μας δεν κλείσουν και δεν επουλωθούν ποτέ. Ή τουλάχιστον αυτή είναι η αίσθηση που έχουμε.

Νιώθουμε την ανάγκη να προστατεύσουμε την τραυματισμένη μας ψυχή από οποια­δήποτε περαιτέρω πληγή, γι' αυτό και η προσωπικότητα μας δομεί ένα κέλυφος γύρω από τον εσώτερο μας εαυτό. Έτσι, οι αχτίδες της αγάπης που πέφτουν πάνω μας αντανακλώνται από την προσω­πικότητα μας. Για να αλλάξει αυτό, χρειάζεται να απομακρύνουμε την προσωπικότητα μας από τη θέση του ενδιάμεσου.
Έτσι, κάθε τύπος προσωπικότητας αποτελεί μια ασυνείδητη στρα­τηγική, η οποία έχει σκοπό να μας γλιτώσει από το βαθύ μας πόνο, προσποιούμενη ότι αυτός δεν υπάρχει.

Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο δημιουργεί αντιπερισπασμούς με επικίνδυνους και καταστροφικούς τρόπους, στρέφεται στους άλλους για την εξεύρεση λύσεων, ή αφήνεται να παρασυρθεί σε ένα τόσο αδυσώπητο κυνηγητό.

Το επιπλέον τραγικό στοιχείο είναι ότι αποξενωνόμαστε από τον ίδιο μας τον εαυτό, κα­θώς ουσιαστικά ζούμε μακριά από την πραγματικότητα μας - ή για την ακρίβεια, από τα πληγωμένα κομμάτια του εαυτού μας, για το οποία νιώθουμε ντροπή.

Και επειδή δεν θέλουμε να έχουμε καμία επαφή με τον πόνο μας, τον αποστρεφόμαστε και δη­μιουργούμε μια ταυτότητα πέρα από τις αιτίες οι οποίες μας ανάγκα­σαν να χαθούμε.

Ο ιδιαίτερος τρόπος της διαφυγής μας γίνεται και ο τύπος της προσωπικότητας μας, με ποιες πραγματικά μεθόδους επιχειρούμε την διαφυγή.

Αντικρίζοντας τον εαυτό μας όπως πραγματικά είναι, και όχι μέσα από παρηγορητικά συναισθήματα και αδικαιολόγητη συγχώρεση, αλλά αντίθετα με απόλυτη ειλικρίνεια, μπορούμε να φανούμε πραγ­ματικά ευεργετικοί απέναντι στην ύπαρξη μας.

Οι αχτίδες της αγά­πης που θα πρέπει να μάθουμε να αντέχουμε δημιουργούνται από το ανώτερο κομμάτι του εαυτού μας, το οποίο αντιλαμβάνεται την οδύνη μας και έχει την ικανότητα να τη θεραπεύσει.
Αυτό που απαιτείται, λοιπόν, για τη θεραπεία είναι απλό, και πάντοτε εντός των δυνατοτήτων μας, ακριβώς επειδή προέρχεται ταυτόχρο­να από και μέσω του υπόλοιπου εαυτού μας, ο οποίος δεν έχει υπο­στεί πληγή και δεν πονάει. Επειδή όμως δεν το αντιλαμβανόμαστε αυτό, προσπαθούμε να θάψουμε και να κατευνάσουμε τον πόνο μας με μάταιους τρόπους.
Όσο κι αν αυ­τό ακούγεται άδικο, θα πρέπει εμείς να αναλάβουμε την ευθύνη της αποκατάστασης του εαυτού μας.

Αυτό μπορεί να γίνει προσφέροντας αγάπη στον εαυτό μας ανα­πληρώνοντας εκείνο το ποσοστό που οι γονείς μας δεν είχαν την ικα­νότητα να μας προσφέρουν.

Θα πρέπει να προσφέρουμε συμπόνια στο πληγωμένο εκείνο κομμάτι του εαυτού μας που έχει καταφέρει να επιβιώσει παρ' όλες τις αντιξοότητες που έχει υποστεί.

Οι μέθοδοι που χρησιμοποιήσαμε για να τα βγάλουμε πέρα κατά τη διάρκεια της παιδικής μας ηλικίας, ήταν πολύτιμες σε εκείνη την περίοδο τώρα, όμως, έχει έρθει ο καιρός να τις εγκαταλείψουμε και να προχωρή­σουμε μπροστά.

Η ανάγκη μας να κρατάμε αποστάσεις από τους γύ­ρω μας ή να μη δεσμευόμαστε συναισθηματικά από όσους είναι κοντά μας, η τάση να γινόμαστε δύσπιστοι και καχύποπτοι, η συνήθεια να παραδίδουμε τον εαυτό μας στην υπηρεσία των άλλων και δεκάδες άλλες στρατηγικές που σκοπό έχουν να μας κάνουν να αισθανθούμε ασφαλείς, φτάνουν στο τέλος τους την ημέρα που θα αρχίσουμε να θρέφουμε τη δική μας, πραγματική εσωτερική ζωή.

Φυσικά, όλοι μας τρομάζουμε στην ιδέα της επαφής με τις προσωπικές μας ατέλειες και τα συναισθηματικά μας «ζητήματα». Οι περισσότεροι από εμάς δεν ξέρουμε από πού να αρχίσουμε, προκειμένου να κάνουμε την καταγραφή του εαυτού μας. Και επειδή το πιθανότερο είναι να προερχόμαστε από οικογένειες από τις οποίες έχουμε δεχθεί κριτική και συναισθήματα ντροπής, δεν είναι καθόλου απίθανο να φοβόμαστε ότι τα αρνητικά χαρακτηριστικά που θα κα­ταγράψουμε όχι μόνο είναι αληθινά, αλλά αποτελούν και το σύνολο της εικόνας μας...