Οδυγγέλεια 11 Υπόμνημα

Ο Οδυγγέλης καθισμένος, όπως συνήθιζε, στο πηδάλιο του πλοίου του, χάζευε τον αφρό τον κυμάτων. Γύριζε, απ' όπου έφευγε, είχε να τακτοποιήσει εκκρεμότητες, να τιμήσει όσα έμαθε και μετά θα έφευγε πάλι για τελευταία φορά. Δοκίμασε να δει το σώμα της Ναυσικάς στις καμπύλες των κυμάτων αλλά έβλεπε μόνο αφρούς, έψαξε το βλέμμα της στον ορίζοντα, αλλά δεν το συνάντησε, εκείνη κοίταγε αλλού. Όχι στο όποιο συναίσθημα για κείνον, αλλά στις εξηγήσεις για κείνην. Ο Οδυγγέλης κοίταξε το απλωμένο μπλε της θάλασσας και χάρηκε που μπορούσε να δει την τόση ομορφιά που υπήρχε γύρω του, σε όλο αυτό το άγνωστο που μας περιβάλλει και γιατί όχι μας φοβίζει.

Πως θα ήταν αλήθεια η ζωή αν είχαμε για όλα απαντήσεις. Αν είχαμε μια σίγουρη απάντηση για όλα τα μυστήρια της ζωής μας, τι θα περιμέναμε; Αν γνωρίζαμε το αύριο η ζωή μας θα ήταν μια ατελής διαδικασία. Αν ξέραμε όλα τα γιατί και διότι μιας σχέσης, αν ξέραμε με βεβαιότητα γιατί τα πράγματα τελειώνουν, τι θα ήταν ο πόνος τότε, πιο χώρο θα άνοιγε μέσα στον εγωκεντρισμό μας η διαδικασία προσέγγισης του άλλου. Αν δεν φοβόμαστε, αν δεν είχαμε αμφιβολίες, αν δεν πονάγαμε για να αντέξουμε το αναπάντητο, ποια Τέχνη, ποια Φιλοσοφία, ποιος Έρωτας θα είχε δημιουργηθεί; Η μεγαλύτερη έμπνευση είναι το ακαθόριστο, το αινιγματικό που μας περιτριγυρίζει. Είμαστε τρωτοί, ευάλωτοι αλλά και έξυπνοι και δυνατοί. Μισοτελειωμένες εμπειρίες συνωστίζονται μέσα στο ασυνείδητό μας, μισοξεχασμένες εμπειρίες γεμίζουν την καρδιά μας , αντιφάσεις, συγκρούσεις, εσωτερικές επαναστάσεις και οι καταστολές τους, μας αναστατώνουν, μας ελκύουν, μας σαγηνεύουν και μας κάνουν ανθρώπους που στοχάζονται στην ερημιά τους αλλά που τελικά αγαπάνε την ζωή τους με λόγο και συνέπεια. Το θέλω, μας δίνει αξία και σοβαρότητα. Αν αποδεδειγμένα ξέραμε τι είναι ο θάνατος, θα είχαμε επιθυμία να ζήσουμε;

Αυτό που κουβαλάμε μέσα μας, γεμίζει τις σχέσεις μας και απλώνει τον κόσμο γύρω μας. Τελικά η ζωή είναι εκπληκτική, όσα και να μας αφαιρεθούν πάλι θα υπάρχει κάτι να το χαιρόμαστε. Ο πόνος, τι είναι ο πόνος τελικά, ίσως ο καλύτερος δάσκαλος και άγγελος προστάτης, δεν μπορείς να τον αρνηθείς, ούτε συνεχώς να τον παραβλέπεις, θα έρθει η στιγμή που θα τον παραδεχτείς, για αυτό και μόνο υπάρχει, για να πάψουμε να λέμε ψέματα στον εαυτό μας. Όσο μεγάλη και να είναι η πλάνη σου δεν μπορεί να ξεπεράσει τον πόνο, χρειάζεται να αλλάξεις στάση. Ταπείνωση μπας και ακούσεις , αυτή είναι η σωστή απάντηση στην έπαρση, της λογικής. Το φαίνεσθε που επιβάλλεται του είναι, νομίζουμε ότι μας καθιερώνει την ύπαρξη, ζητάμε επιβεβαίωση από τους άλλους για να στηρίξουμε το εσωτερικό μας κενό, για να ξεγελάσουμε τον εαυτό μας που μας απαιτεί καλή ζωή. Επιλογή μας, η έξωθεν πανοπλία και η έσωθεν αοπλία. Έπαρση η ταπείνωση. Ασφάλεια η εξέλιξη. Το μεγαλείο μας είναι να σβήσουν όλα σε ένα χαρισμένο φιλί, σε μια γενναιόδωρη αγκαλιά, στο "δίνω" όχι στο "ζητάω". Η Αγάπη δεν είναι συναισθηματική κατάσταση αλλά υπαρξιακή προσέγγιση , δεν είναι μια θεωρητική έννοια, αλλά μια πρακτική, χειροπιαστή απόδειξη των όσων κανείς λέει ότι αισθάνεται. Αγάπη είναι η πρακτική δυνατότητα να κερδίζεις χάνοντας, να ελευθερώνει αφήνοντας.

Αυτά και άλλα πολλά ανομολόγητα σκεφτόταν ο Οδυγγέλης, διασχίζοντας την θάλασσα του νου του. Ήταν σίγουρος πως ότι καλό έζησε, θα το βρει πάλι μπροστά του, ίσως σε άλλη μορφή αλλά έβρισκε σιγά σιγά το νόημά του και του άρεσε να το υπηρετεί. Δεν υπάρχει χαμένη Ιθάκη, είναι πάντα εκεί στο μπροστά της πορείας μας, αν βέβαια, επιλέξουμε να μην ζούμε στην εξορία._