Οδυγγέλεια 23 Ζαλάδες

Ο Οδυγγέλης πήγε στον γιατρό, κάτι ζαλάδες, ταχυπαλμίες, τρόμαξε και πήγε δεν είχε τίποτα αλλά η διάγνωση τον φόβισε, ψυχολογικό άγχος του είπε, που φέρνει η αμφισβήτηση και η διαπίστωση ότι έχει χαθεί πολύς χρόνος, όλα εξαρτιούνται από κείνον και αυτό ήταν που τον τρόμαζε περισσότερο. Του πρότεινε και θεραπεία, τολμήστε του είπε και αλλάξτε εκείνο που δεν σας αρέσει, πάντα υπάρχει λίγος καιρός. Αναρωτιόταν αν θα τα καταφέρει να μην κλειστεί σε μια γωνιά του εαυτού του, να μουρμουράει προθέσεις, να λυπάται τον εαυτό του και να συνεχίσει να έχει ζαλάδες και ταχυπαλμίες.

Θα τολμήσει να κολυμπήσει προς το σωσίβιο σωτηρίας που περνάει λίγα μέτρα πιο κει η θα αφήσει το ρεύμα να του πάρει. Άραγε η ζωή σταματάει κάποια στιγμή να μας φέρνει ευκαιρίες και τι μοναξιά είναι αυτή χωρίς ευκαιρίες, ευτυχώς που αναμνήσεις έχουν το κουράγιο να μας ακολουθούν και να μας κάνουν παρέα πάντα. Σκεφτόταν ο Οδυγγέλης και αν αύριο τελειώσω και δεν ζω γιατί να μην ζήσω μέχρι τη συμφορά την επιθυμία μου, γιατί να μην βουτηχτώ μέσα της έτοιμος για όλα.

Με τι δόλιους τρόπους μας εξαναγκάζουν να τους θυσιάσουμε τα νιάτα μας να γίνουμε οι ευεργέτες τους και τι μας μένει, η φιλοδοξία ότι μπορεί να σταματήσει η ορμή του κύματος με την πεποίθηση ότι θα γλυτώσουμε απ' την καταστροφή. Χρειάζεται να αλλάξεις καταστάσεις να αρνηθείς πολλά, να επαναστατήσεις και να νικηθείς μερικές φορές.

Ξάπλωσε πάνω στην άμμο της παραλίας, στης νύχτας τον ουρανό κρεμόταν το φεγγάρι που ασήμωνε τις σκέψεις της θάλασσας, ο Οδυγγέλης κάπου χανόταν μέσα του, πόναγε ολόκληρος ένας πόνος τόσο γενικός και αόριστος που του φαινόταν ξένος. Πόσα πράγματα έχουν αλλάξει μαζί της, από τότε που αποφάσισε να κρατήσει μόνο αυτό που μετράει, εκείνη τον έντυσε με λόγια και στιγμές πληρότητας. Όταν προσπάθησε να απενεργοποιήσει το αδιέξοδο συναίσθημα εκείνο αντέδρασε άλλαξε και έγινε ουσία που σκορπίστηκε στο μέσα του και γαλήνευε τα τοπία του. Το άλλο ήταν το τραγούδι των σειρήνων εγωισμός, κτητικότητα, ανασφάλεια, αυτά τον έκαναν και πονούσε. Οι δοκιμασίες αποτελούν αναπόφευκτο μονοπάτι για τα φωτεινά σημεία του Εγώ.

Εκείνη αποκαλυπτόταν και απεκάλυπτε πτυχές ανείπωτης ομορφιάς, τόση ήταν η δύναμή της που παρέσυρε τα πάντα στην ψυχή του σαν κύμα, σαν άνεμος, σαν 'τανε όλα μαζί, του έπαιρνε τον πόνο και την θλίψη και τα ‘κανε ασημόσκονη να στολίσει τις ευχές του. Είχε την ικανότητα να τον κάνει να πνίγεται στην αμφιβολία, να τσακίζει τα φτερά του και τις ελπίδες του και να τον ρίχνει στην απόγνωση και ύστερα το ίδιο απότομα, με ένα της χαμόγελο κι ένα της χάδι, τον έφερνε στον κήπο της ευδαιμονίας γνωρίζοντάς τον στην ευτυχία, ήταν μια γυναίκα που άξιζε τα πάντα.

Αχ Οδυγγέλη του λεγε, πότε θα μάθεις πως η ψυχή του ανθρώπου δεν είναι για να κάνεις λογαριασμούς, να μετράς τις ανάγκες, πόσο έδωσες και πόσο χρωστάς, δεν μπορείς με τα αισθήματα να κάνεις υπολογισμούς και να περιμένεις ελπίζοντας στο απρόσιτο. Εξάλλου στο δάσος της ζωής είσαι εσύ και τα συναισθήματά σου. Τα πράγματα γίνονται ένα ένα.Το ξέρω το συναίσθημα γιατί το έζησα πολύ έντονα και για πολύ καιρό. Και ίσως ακόμα το ζώ αλλά σε μικρότερο βαθμό. Τελικά όλα γίνονται με την σειρά. Η αγωνία σου να τα κάνεις όλα μαζί, σε μπερδεύει και αδρανοποιεί το μέσα σου. Συγκεντρώσου σε αυτό που θέλεις και σε αυτό που μπορείς να κάνεις γι΄αυτό.

Συνεχίζεται...