Οδυγγέλεια 27 Αμπελοφιλοσοφίες

Ή νύχτα προχωράει γύρω τους απλώνοντας γρήγορα τις σκιές της, ο ζεστός καλοκαιρινός αέρας μπαίνει παιχνιδιάρικα από τα ανοιχτά παράθυρα του αυτοκινήτου και αναστατώνει σκέψεις και συναισθήματα. Όσο προσπαθεί εκείνη να ακριβολογήσει τόσο του ξεφεύγουν εκείνου οι έννοιες, ο ένας εμπεριέχεται στον άλλο κατρακυλούν στον χρόνο μαζί, συναντιούνται σε κάποιες σκέψεις και αποχωρίζονται σε διαφορετικούς κόσμους, αφηρημένους προσπαθούν να αφεθούν σε ότι ερεθίζει τις δυνατότητές τους. Η αλληλουχία του πιθανού τρομάζει με την συνεχή της αμφισβήτηση. Η σιωπή γοητευτική τρέφει τις διεργασίες της ψυχής. Ο καιρός που περνά φθείρει τον ενθουσιασμό αλλά σαν αντάλλαγμα προσφέρει ζεστασιά και ανθρώπινη έγνοια που τίποτα δεν συγκρίνεται μαζί της. Υπάρχει πάντα κάτι σπαραχτικό μέσα μας, που όσο καλά καταχωνιασμένο και να ΄ναι θέλει να παρασυρθεί, αυτό εκείνη το κατάλαβε και έβαλε δυνατά την μουσική για να παρασύρει τα καταχωνιασμένα και να παρασυρθούν και αυτοί μαζί σε αυτές τις κρυμμένες λεπτομέρειες που δίνουν τη σύντομη χάρη της ακριβοπληρωμένης με πίκρες συγκρούσεις, παρανοήσεις, απογοητεύσεις, θυμούς, αγωνίες, επικοινωνίας. Εκείνος πάλι είχε πάψει να ελπίζει, προσπαθούσε να εκτιμήσει ότι προέκυπτε. Με την λογική βέβαια μπορείς και να επιβιώσεις αξιοπρεπώς με τις ιδεοληψίες όμως της καρδιάς ευτυχείς η δυστυχείς είναι σαν βουτάς στο πέλαγος αναζητώντας ένα αμφίβολο νησάκι. Και οι δύο ονειρεύονταν το πάθος και το αποζητούσαν αλλά σε διαφορετικές συντεταγμένες. Τίποτα δεν σε κρατάει πιο ζωντανό όσο μια φλόγα και ας σε καίει. Τον αναστάτωνε και τον έλκυε γιατί ήταν μια γυναίκα που εννοούσε πιο πολλά από όσα έλεγε και καταλάβαινε πιο πολλά από όσα φαίνονταν, ίσως πάλι γιατί η πίκρα της και η νοσταλγία της συγκεντρώνονταν στο στοχαστικό παρατεταμένο βλέμμα της γεμάτο ανθισμένες αμυγδαλιές κάτω από ανοιξιάτικη βροχή, ένα λευκό δάσος, με ψιθυρίσματα αέρα, απαλά ρόδινο όπως οι προθέσεις της, όταν την κοίταγε έτσι τον κυριαρχούσε η προθυμία να συμφωνήσει σε όλα και για πάντα.

Εκείνη άνοιξε λίγο περισσότερο το παράθυρο του αυτοκινήτου, ο αέρας δριμύτερος πέρασε μέσα από τις ανταύγειες των μαλλιών της και ανακάτεψε τις αποχρώσεις. Θα της άρεσε να ήταν κάπου αλλού, μακριά βούλιαζε στην θλίψη της και σκεφτόταν πως τα ειδύλλια είναι σαν το φεγγάρι, χρυσό, ασημένιο, μαγευτικό και μυστηριώδες μέχρι που είδαμε τις φωτογραφίες με τους αστροναύτες και τις μπηγμένες σημαίες, μια μουντή, γκρίζα και έρημη αμμουδιά. Της κατέβαιναν ζεστά δάκρυα, της έτσουζαν τα μάτια και της πονούσε το κεφάλι αχ να ήξερε και η ίδια αν ήταν από πίκρα, από νεύρα η από παράπονο. Κάποιος να της ψιθυρίσει κάτι που να λειώσει τον θυμό της, να την πλημμυρίσει με ασφάλεια, σαν το μικρό παιδί που το τρομάξανε και μετά το παρηγορούν γιατί το μετάνιωσαν. Να νιώσει ότι την καταλαβαίνουν και η αγωνία της δεν είναι παράταιρη, αν και συνήθως λέμε πως μας καταλαβαίνουν όταν κατά κάποιο τρόπο αυτό που καταλαβαίνουν μας κολακεύει. Στα συνειδησιακά της ξενύχτια, ήξερε πως υπάρχουν πτυχές της στερημένες και αποτραβηγμένες στην μοναξιά που θα ήθελε ο άντρας που συνδέεται να τις υποψιαστεί και να πλησιάσει δίχως αναστολή. Όμως ο πόθος είναι εύθραστος...και σχέσεις χωρίς δεσμεύσεις δεν υπάρχουν είναι εφήμερες σαν τα γλυπτά στην άμμο, περιμένουν το πρώτο αυθάδικο κύμα να τα διαλύσει. Αν δεν μπορείς να δεσμευτείς σε αυτό που δίνεις δεν μπορείς να συνδεθείς και γίνεσαι άμοιρο φάντασμα εν ζωή. Μερικές σχέσεις είναι πολυτέλεια, που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε, αν δε τις χάσουμε.

Ο Οδυγγέλης πάλι αρνούμενος να ανατρέξει και να χρησιμοποιήσει οτιδήποτε παλαιότερα έμαθε, επαναλαμβάνει τα ίδια σφάλματα και γλυστρά στις ίδιες ψευδαισθήσεις που πριν λίγο καιρό τον βασάνιζαν. Δεν καταδέχεται να παραδεχτεί πως αυτό που σήμερα του συμβαίνει έχει σχέση με οτιδήποτε άλλο του έχει συμβεί και ξεκινά πάλι άοπλος να μπει σε παρθένα ζούγκλα, νομίζοντας οτι είναι περίπατος στον συνηθισμένο δρόμο για το σπίτι. Δεν ζούμε για να παραδοθούμε σε κάποιον τυφλά αλλά για να σμιλέψουμε τον εαυτό μας παραδίνοντάς τον σε ότι μας εμπνέει, βρίσκοντας και χάνοντας, βρίσκοντας και χάνοντας ώσπου να απομείνουμε με ότι είναι να απομείνει η να σβηστούμε, η ζωή μας διακλαδίζεται μέσα από αλήθειες και ψέματα, από σωστά και λάθη δυσδιάκριτα. Αυτή η τρελλη του πίστη για την μοναδικότητα της είναι μαζί η ανοησία και το μεγαλείο της αγάπης.

Συνεχίζεται...